Sanipass naar Drakensberg

Sanipass & Drakensberg

Elke dag opnieuw zijn we weer benieuwd wat de dag gaat brengen, en waar we terecht gaan komen. En elke dag opnieuw vraag ik me ook weer af wat aan te trekken… Want het weer is soms moeilijk in te schatten. Het “ziet” er soms bewolkt uit, en dan ben je geneigd om te denken dat het koud is, maar als je dan buitenstapt, is warm en is het na een half uurtje weer supermooi weer. En ondanks het feit dat het hier een constant lekkere temperatuur is (+/- 28°), hebben we toch ook al 2 keer een beetje regen gehad. Geen stortbuien hoor, maar toch…  Ik had bij (Zuid) Afrika altijd een beeld van een droog, dor land, maar niets is minder waar: Het stuk dat we tot nu toe gezien hebben is heel erg groen! We hebben ontdekt dat het hier ook een vochtige klimaat is, want het lukt niet altijd om je gewassen spullen met 1 overnachting droog te krijgen… Want tja, als je 3 weken op weg bent ga je toch af en toe eens een mini-wasje doen….

Maar vandaag weten we het wél wat we moeten aantrekken! We gaan de Drakenberg op, en per 300meter dat je stijgt, zakt de temperatuur met 2 graden! Aangezien we van 1400 meter naar bijna 3000 meter gaan, zal het boven zo’n 12° minder zijn, en is het dus tijd om onze “Nederland-kleding” terug boven te halen!

Dus om 6.00u duik ik onderin de koffer om mijn wollen trui op te diepen, en met een lichte vorm van hoofdpijn, vraag me af waarom ik gisterenavond niet gewoon naar Corne heb geluisterd…….

Corne en ik waren gisteren nog maar nét aangekomen bij het hoofdgebouw voor het avondeten, toen we plots een bliksemschicht zagen met  daar vlak achteraan een oorverdovende donderslag! “ZOOO, dat was dichtbij!” Vier tellen later gingen de hemelsluizen open…. En dat bedoel ik letterlijk!!!! De regen kwam met bakken naar beneden!!!

Samen met enkele reisgenoten die samen met ons naar het hoofdgebouw waren gelopen, namen we plaats op het overdekte terras, en genoten van het schouwspel om ons heen…

Na het avondeten zijn we nog met een paar van onze groep afgezakt naar de bar hier in het hotel. Op de locaties waar we tot nu toe verbleven, was na 20u niet veel meer te beleven, maar toen we hier op het “event-bord” zagen dat het op donderdag “karaoke night” was, werden er enkelen onder ons plots superenthousiast! Corne probeerde er nog onderuit te komen met de uitspraak “Ik kruip vanavond eens vroeg onder de wol”, maar dat was buiten mij gerekend! “Nee hé schatje! Laten we nog effe meegaan!?” …………..

Aan de bar stonden een stuk of 6 krukken, enkele tafeltjes stonden verspreidt over de ruimte, darts-borden aan de muur, een paar gokmachines bij de achterwand, en last but not least: een DJ! Het hele plaatje had een beetje weg van een stoere man-cave! Wij waren de enige bezoekers van de bar, en al snel bleek hoe dat kwam: “karaoke-night” kon niet kan doorgaan, aangezien de WiFi eruit lag. Tja, dat kan natuurlijk gebeuren wanneer je in zo’n uitgestrekt, verlaten gebied zit. Lichtjes teleurgesteld haalden we onze schouders op, en besloten er dan maar op een andere manier een feestje van te maken! De biertjes vloeiden, een rijtje Jagermeister werd opgesteld, en de sfeer zat er goed in!

Ook onze reisleider Jacob, was mee afgezakt naar de bar. Heb ik jullie al verteld dat Jacob in een bandje speelt? Dus die karaoke night had wel dé uitgelezen kans geweest om hem eens te horen zingen! Na enig aandringen van onze kant ging Jacob overstag. Bij gebrek aan de karaoke werd gewoon de instrumentale versie opgezocht, Jacob nam de microfoon, en wij zongen allemaal enthousiast mee op de tonen van ”that’s amore”…. Leuke avond! Iets minder leuke ochtend….

Terug naar de orde van de dag:

We worden om 7u bij het ontbijt verwacht, en na enkele koppen koffie, en een heerlijk eitje, voel ik me weer top!

Om 8u staan we allemaal in de lobby, klaar voor ons avontuur van de dag!

Ons hotel bevindt zich in Underberg, dat zoals de naam al doet vermoeden, onderaan de bergketen Drakensberg ligt. De tourbus brengt ons 45min verder naar het centrum, en daar aangekomen staan er opnieuw 2 stoere Land Cruisers klaar waarmee we de Sanipass zullen trotseren. En al gauw blijkt dat “trotseren” het juiste woord is!

We zijn nog geen half uurtje  aan het rijden, wanneer we wegwerkzaamheden zien opdoemen. Onze gids van de dag legt uit dat ze zijn begonnen aan een asfaltweg naar de top, en dat deze werken nog een jaartje of 2 zullen duren. Voorlopig is er van die asfaltweg nog niet veel te merken, en de Land Cruiser hobbelt over de zandweg die er tot nu toe aangelegd is.

De Sanipass ligt in de vallei van Drakensberg, en slingert door het landschap de hoogte in. Einddoel van onze reis van vandaag is Lesotho, een bergdorpje dat beroemd is geworden doordat hier zich de hoogste Pub in Afrika bevindt!!! Op 2874 meter! En met een spectaculair uitzicht naar het schijnt! Dus dat willen we wel eens nader gaan bekijken….

Ooit, vele jaren geleden, deed deze pass dienst als handelsroute tussen Lesotho en Underberg. Men trok toen met ezels door de bergen om hun waren naar het dal te vervoeren, en deden 4 dagen over de 42km lange pass. Heel begrijpelijk als je ziet wat een enorme bergen deze mensen moesten trotseren via een niet bestaand pad. Ondertussen is er dus een “soort van” weg aangelegd, waarover voertuigen de route afleggen. “Soort van” zeg ik, want het pad is enorm primitief! De minister van verkeerswelzijn is vorig jaar deze weg komen inspecteren, en was toen tot de conclusie gekomen dat het écht niet doenbaar was. Hij ging zorgen voor een machine die de weg zou vrijmaken van rotsen, en hem meer berijdbaar te maken. Tot op heden hebben de locals nog geen machine gezien…….

En terwijl we helemaal door elkaar geschud worden kunnen we toch niet anders dan genieten van deze spectaculaire tocht! Want we zijn het er over eens: Het is hier adembenemend mooi, dus af en toe stopt de chauffeur, en krijgen we de kans even uit te stappen voor de hoognodige foto’s en selfie’s. Én, we hebben nog steeds supermooi weer, dus de temperatuur valt voorlopig ook best mee…

11km van ons einddoel komen we bij een grenspost. Yep, we gaan opnieuw Zuid Africa verlaten! Lesotho is namelijk weer zo’n land dat zich middenin Zuid Afrika bevindt, dus wanneer we de grens overgaan krijgen we opnieuw een extra stempel in ons paspoort. Gelukkig verloopt alles hier op een zeer gemoedelijke manier, en zitten we al snel terug in de auto’s. De laatste 11km zij de “ergste”… We zitten namelijk opnieuw in een stuk “niemandsland” en hier wordt de weg al helemaal niet onderhouden. Je rijdt hier werkelijk door een héél ruig stuk natuur, dat bij momenten heel erg steil de hoogte in gaat! Onze driver maneuvreert vakkundig over de rotsachtige weg en probeert zoveel mogelijk uitstekende rotsen en putten in de weg te vermijden. Spectaculair, spannend, en soms zelfs een beetje akelig! Maar bovenal: SUPERMOOI!!!!

We genieten van de tocht en komen al snel tot de conclusie dat het eigenlijk best jammer is dat ze hier een asfaltweg gaan aanleggen… Het doet namelijk toch een beetje af van het avontuur om door de Sanipass te rijden. Het hobbelen heeft toch ook weer iets authentiek vinden we allemaal. En, vanaf het moment dat hier een asfaltweg ligt, gaan er ook veel meer personenwagens de weg vinden naar deze magische plek en dan wordt het hier waarschijnlijk een drukte van jewelste.

En dan, nog een uurtje later, bereiken we ons doel! Het landschap ziet er hier compleet anders uit, want voor ons ligt een grote vlakte, omgeven door de majestueze bergen! Nu pas, na 11km niemandsland, gaan we effectief Lesotho inrijden. De paspoortcontrole bij de grenspost gaat supermakkelijk: Jacob verzameld alle paspoorten en gaat er mee naar het loket, terwijl wij gewoon wat rondwandelen en wat foto’s nemen van deze schitterende plaats. Vlakbij de grenspost zien we enkele huisjes van de locale bevolking, alsook enkele “winkeltjes”, dus we wandelen ontspannen die richting uit en worden begroet door super vriendelijke mensen! Iedereen glimlacht, en is blijkbaar bij dat we hun dorpje komen bezoeken…

Ondertussen is Jacob terug met onze paspoorten, en hij leidt ons mee naar de beroemde pub, die 50meter verderop ligt. Sani Mountain Lodge zegt het bord bij de ingang, en ze vermelden met trots dat ze de hoogste pub in Afrika zijn!

Vooralleer we de pub binnengaan, verkennen we eerst even de achterkant, waar zich een terras bevindt, en wat we daar zien maakt ons allemaal stil en nederig. Het mooiste uitzicht dat ik in mijn leven heb gezien… en ik heb er al wel enkele op mijn lijstje staan hoor, maar dit……dit beneemt je de adem…. FANTASTISCH!!!!

……………………………………………………………………………………………. …………………. …………

Terwijl wij allemaal op het terras staan te genieten van het moois uitzicht, komen er vanuit de bergen enkele figuren aangelopen. Ze zijn met z’n 5, en op het eerste gezicht zien ze er nogal bedreigend uit. Ze dragen dekens om zich heen, en hebben vreemde mutsen op hun hoofd. Bij enkelen van hen lijkt het meer op een bivakmuts, want alleen hun priemende ogen zijn nog zichtbaar… Aan hun voeten drage, ze stuk voor stuk witte rubber laarzen… Ze houden halt op enkele meters van waar wij staan, en bekijken ons nét zoals wij hen staan te bekijken…. Beetje intimiderend allemaal….. Corne is, zoals gewoonlijk de eerste die in beweging komt: Hij stapt op de mannen af, en met zijn beste Engels (en veel gebaren) maakt hij duidelijk dat hij graag met hen op de foto wil. De streng uitziende mannen zetten zich op een rijtje, schuiven hun bivakmuts een eindje omhoog  en toveren uit het niets een glimlach op hun gezicht! En Corne heeft zijn selfie! Hij roept mij erbij, en samen maken we nog enkele foto’s met de vreemd uitziende mannen… We stoppen hen wat geld toe, wat ze dankbaar aannemen, en zij zetten zich klaar voor de volgende “vreemde witte mensen” die met hen ook wel op de foto willen…!!

De temperatuur is hierboven inderdaad beduidend lager dan een uurtje geleden, en dat komt voornamelijk door de wolken die zijn komen opzetten. In de verte zijn we hoe ze langzaam de bergen omhullen…

We krijgen een lekkere lunch aangeboden, die bestaat uit verse lasagna, een frisse groene sla, en versgebakken brood, en ik weet niet of het aan de hoogte ligt, of aan de omgeving, maar het smaakt super!

Na de lunch stappen we weer de auto’s in voor een kort ritje van 10 minuten. In de verte zien we enkele hutjes staan, en onze chauffeur slaat af, richting dit “dorpje”

Blijkbaar is er een overeenkomst gemaakt met de bewoners van deze stam, dat zij hun woonplaats openstellen voor de toeristen die hier voorbijkomen. Wanneer we uitstappen, voel ik een enorm ongemakkelijk gevoel opkomen. Hier staan wij dan, de “rijke” toeristen, allemaal met onze camera’s in de aanslag…. En ik stel me voor hoe dit op hen moet overkomen. We stellen ons eerbiedig op naar dit volk, en proberen niet té opvallend te gluren, maar het is natuurlijk voor ons een héél vreemd gezicht: De primitieve hutjes, de groep vrouwen met kinderen aan de ene kant, en de mannen, allemaal gehuld in de dekens waarover ik het eerder had, en ook hier weer met die vreemde mutsen.

Het is moeilijk te beschrijven hoe de sfeer is, want alhoewel deze mensen ons hartelijk welkom heten in hun dorpje, staan wij er toch maar wat onwennig bij… De groep mannen zet een dans in en en wij bekijken het hele tafereel met enige verwondering…

De vrouwen en kinderen van deze stam hebben duidelijk geen “dresscode”, en wat we zien is een allegaartje van kledij. Wat voor mij toch de opvallendste was: een knalrood “westers” T-shirt met volgend opschrift: “Marriage workshop: My husband works, I shop” ….En het doet ZO vreemd aan om deze grappige, ironische tekst hier te lezen op het shirt van deze primitieve vrouw… Ik kan het allemaal niet zo goed plaatsen…

Een gids neemt ons mee naar 1 van de hutten, en verzoekt ons binnen te gaan. Een penetrante rookgeur komt ons tegemoet van zodra we de hut binnenstappen en in het midden van de ruimte ligt een deken met daarop allerlei handwerkjes die te koop aangeboden worden. We nemen plaats op de bankjes die rondom zijn neergezet, en ik voel me heel even zoals in een pretpark, waarbij je een ruimte ingeloodst wordt voor een 5D vertoning… Het komt me redelijk nep en niet echt authentiek over…. De gids neemt plaats op een krukje bij de ingang en verteld over het leven van deze stam.

De penetrante rookgeur is veroorzaakt door het feit dat hier gewoon binnen in de hut een vuur wordt aangelegd waarop de vrouwen koken. Er is geen schoorsteen, en alle rook blijft gewoon in de hut hangen. Het rieten dak van de hut is dan ook roetzwart verkleurd  “Dit is goed tegen het ongedierte” geeft de gids nog even mee…. Ik zie de bedenkelijke gezichten van mijn medereizigers en we stellen ons volgens mij allemaal dezelfde vraag: “hoe zien de longen van deze mensen er uit ?? Anti-rook campagnes hoeven ze hier écht niet te houden….

Carriere mogelijkheden zij er niet in deze omgeving: Voor vrouwen spreekt het voor zich dat ze voor het huishouden gaan zorgen. Als man heb je de keuze tussen schapen hoeden, en …….schapen hoeden! Dit is trouwens meteen de verklaring van de vreemde klederdracht van de mannen: Op het moment dat ze 18 worden gaan ze met een ouderling de berg op, Ze leren schapen hoeden en jagen,  en worden tijdens deze tocht besneden (in de wilde natuur), en als ze dan uiteindelijk, na 3 maanden, terug naar hun dorp komen, dan zijn ze “man”… De dekens hebben ze nodig om zichzelf warm te houden in de bergen, waar het snel kan afkoelen, en de makkelijkste manier om ze mee te nemen, is om ze gewoon te dragen als kledij. Het is dus een kwestie van het noodzakelijke aan het praktische koppelen…

We zijn uteindelijk een half uurtje bij deze stam gebleven, en nadat we de nodige foto’s hadden genomen, is het tijd om te gaan. Want we hebben nog een flinke rit voor de boeg! We moeten namelijk nog terug naar beneden!

Weet je nog toen ik daarstraks zei, dat het langs de ene kant toch wel een beetje jammer was van die asfaltweg?

Wel, ik neem mijn woorden terug!!! Na amper een half uurtje op de terugweg, heb ik het gevoel dat mijn organen volledig van plaats verwisseldt zijn. Ik heb verschillende technieken geprobeerd: mezelf schrapzetten of mezelf als een lappenpop heen en weer te laten schudden, maar geen van beide opties leek de tocht makkelijker te maken.

Volledig uitgeput en brak kwamen we terug bij de “normale” weg aan, en er klonk vanuit alle richtingen een opgeluchte zucht.

Conclusie van de dag: Sanipass is een harde noot om te kraken, maar het is écht de moeite! Zou ik de tocht opnieuw doen? NATUURLIJK!!! Je kan met geen enkele foto het gevoel weergeven dat je krijgt wanneer je daar helemaal bovenaan staat en al het moois in je opneemt…. Maar een waarschuwing is van toepassing: dit is geen tocht voor watjes! (Of toch niet de eerstkomende 2 jaar…)