Struisvogels en stroomonderbrekingen

Gisteren hadden we een vrije dag, en behalve wat luieren en een beetje kletsen onder mekaar hebben we niet veel gedaan… ’s Ochtends was het nog redelijk zonnig, en hebben we even bij het zwembad rondgehangen, maar tegen de middag draaide het weer een beetje, en hebben we ons verplaatst naar het terras.

Enkelen van onze groep gingen op wandeling, anderen trokken opnieuw naar de haven, en iedereen vulde op z’n eigen manier de dag in.

Af en toe een dagje vrij is ook wel eens fijn, want het is toch wel wat hoor, zo’n rondreis. We moeten er natuurlijk voor zorgen dat we niet vermoeider terugkomen, dan dat we vertrokken zijn hé!

Maar vandaag hebben we weer een goed gevulde dag!

Elke ochtend wordt er een “wake-up call” geregeld, en die van vanochtend kwam wel effe flink binnen. Ik was net m’n bed uit, en Corne stond onder de douche, toen plots het brandalarm afging! Het geloei ging door merg en been, en bleef maar doorgaan! We hebben onze koffers in recordtempo ingepakt, en 15 minuten later zijn we gevlucht van de aanhoudende herrie… Zo, we zijn in elk geval wakker!

We vertrekken richting George, een grote stad aan de voet van het “Outeniqua gebergte”. We volgen hiervoor nog steeds de “Tuinroute”, want deze loopt helemaal tot in George. Tijdens deze mooie rit vangen we af en toe een glimp op van de Indische Oceaan aan onze linkerzijde, en we houden even halt voor een foto-momentje bij Victoria Bay. Hier heb je een prachtig uitzicht over de oceaan en het omliggende landschap…

We zien overal mooie valleien met grote meren, en rijden door gezellige dorpjes met klinkende namen, zoals “Wilderness” en “Sedgefield”.

Als we na 2 uurtjes bij George aankomen,  gaan we via de Outeniqua Pass de bergen over, en opnieuw zijn we onder de indruk van de indrukwekkende natuur om ons heen. Hoge bergen, diepe afgronden en schitterende vergezichten zorgen ervoor dat ik me héél klein ga voelen… Even een momentje nemen….

Als we uiteindelijk de bergen over zijn, komen we stilaan in een compleet andere wereld terecht. Het landschap verandert van een bosrijke omgeving in grote vlaktes, en een meer “struiken” omgeving…Mooie open ruimtes met grote landbouw-velden van ondermeer tabak domineren de omgeving

We komen aan in “Oudtshoorn”, waar zich een struisvogelfarm bevindt, en waar we een rondleiding zullen krijgen. Deze regio staat bekend als “struisvogel-hoofdstad” van de wereld, dus deze mocht zeker niet ontbreken op ons programma.

Wanneer we aankomen bij de boerderij, worden we ontvangen door een vrolijke gids, die ons meeneemt naar de farm. We krijgen uitleg over het struisvogel ei, (dat het volume heeft van wel 24 kippen-eieren!!!), en we testen ook de sterkte van zo’n ei: we mogen er zelfs bovenop gaan staan! Spontaan denk ik aan het spreekwoord “op eieren lopen…” De gids toont ons de huiden van de struisvogels, die gebruikt worden voor lederwaren (handtassen, riemen, en in de modewereld) en natuurlijk ook de veren, waarvan er jaarlijks 1 ton worden uitgevoerd naar Brazilië voor…., juist ja, voor het carnaval daar!

En wanneer we nog een beetje verder lopen komen we uiteindelijk bij de eigenlijke struisvogels. Het blijven toch wel rare beesten vind ik. Op hun lange poten komen ze voorzichtig dichterbij, en hun kopje gaat van op en neer om ons in te schatten. We mogen ook een paar van de dieren voeren, en ze komen dat ook onmiddellijk  aangelopen wanneer de voederbak geopend wordt. De bedoeling is om ze “uit de hand” te voeren, (zoals een paard) met een vlakke hand… Laat ons stellen dat de struisvogels met nét iets meer enthousiasme uit je handen eten, dan dat paarden dat doen!

Na onze rondleiding hebben we nog even de gelegenheid om in de giftshop rond te kijken, en het moet gezegd: Het was niet de typische giftshop zoals je die overal ziet. Neee, dit was een heuse boutique, met allerlei luxe handtassen, portefeuilles, en mooie riemen, uiteraard allemaal in struisvogel leder! Verder stond er ook een prachtige collectie struisvogel-eieren, beschilderd met de mooiste taferelen. Een mooi souvenir…..

Tijd om weer op te stappen, want onze volgende stop is Swartberg. We gaan de Swartberg op, en Jacob geeft ons mee dat we zullen vertrekken vanuit “coobussegat”. … “Euhm… van waaruit?”…. “Kan je dat even spellen?”… ok, het blijkt dus “KOBUS SE GAT” te zijn! Ik vertaal het als: “Kobus zijn kont” Geen idee wie Kobus is, en vooral niet wat zijn kont ermee te maken heeft, maar hij heeft er een mooi plekje van gemaakt! Een supergrote ruimte doet dienst als restaurant, en in het midden is een reuzengrote schoorsteen opgesteld waar een gezellig vuurtje knappert…

We krijgen een lunch voorgeschoteld, en natuurlijk kunnen we er niet omheen: we krijgen struisvogel voorgeschoteld! Nu had ik nog nooit van m’n leven struisvogel gegeten, en aangezien het woord “vogel” in de naam voorkomt, dacht ik iets “kip-achtigs” te proeven, maar niets is minder waar: Struisvogel gaat meer de richting van een zacht biefstuk uit! Er is geen randje vet aan te vinden, én het zou prima zijn voor de cholesterol!

Op het kleine buffet vinden we nog meer locale lekkernijen zoals lamskoteletten (die een unieke smaak hebben vanwege het voedsel dat deze dieren eten), boerenworstjes, pompoembollen (een soort van oliebol op basis van pompoen), lekkere gebakken aardappelen, een spinaziequiche om duimen en vingers af te likken, en een lekkere frisse salade, allemaal vers uit de tuin van Kobus! (Behalve de boerenworst…) Lekker, lekker….

Na de lunch gaan we met een kleiner busje de Swartbergpass op, en rijden we in een goed half uurtje naar de top. Achter ons busje hobbelt een aanhangwagen met fietsen, want straks kunnen diegene die zich geroepen voelen, met de mountainbike terug naar beneden.

Onnodig te zeggen dat het uitzicht opnieuw adembenemend was, en de gids die erbij was bracht er met enkele grapjes al onmiddellijk de sfeer in… De bikkels van onze groep gaan zoals gezegd met de mountainbike de berg terug af, en de rest van ons gaat even een stukje met het busje terug, en worden halverwege afgezet voor een prachtige wandeling naar beneden. Op deze manier kunnen we nòg meer genieten van het overweldigende uitzicht….

Volgens de originele planning zouden we vanmiddag nog een grottenstelsel in de buurt gaan bezoeken, maar onze timing is een beetje uitgelopen, en zodoende wordt dat bezoek uitgesteld tot morgen.

We rijden dus richting “De Opstal Country Lodge”, ons hotel voor vannacht,  waar we aankomen om 16.45u. Nadat we allemaal onze sleutel ontvangen hebben, gaan we op zoek naar de kamer, en opnieuw: OMG!!!! Schitterende kamers! Prachtige locatie! En….. op tijd om nog even bij het zwembad te relaxen voor wij bij het diner worden verwacht.

Terug op de kamer bemerk ik iets wat ik in 2 weken niet meer heb gezien: een weegschaal! Ik sta wat te twijfelen of ik er zou gaan opstaan, want ik durf wel zeggen dat we de afgelopen 15 dagen al héél lekker gegeten hebben, en mijn broek toch nét iets strakker begint te zitten… Dus tja, “ga ik er op of niet?”………….. “ok, toch eens even kijken wat de schade is!”. En nét als ik op de weegschaal stap gaat het licht uit in de badkamer vanwege opnieuw een stroomuitval, en sta ik in de stikdonkere ruimte te turen naar het schermpje van de weegschaal…. Een hogere macht wil blijkbaar niet dat ik mijn vakantiegevoel verlies, dus ik duw de weegschaal terug onder het badkamermeubel, en haal m’n schouders op….. “Niet dan hé…”

Blijkbaar was de korte stroomonderbreking een voorbode, want het licht is even op miraculeuze wijze opnieuw aangegaan, dus Corne en ik maken ons vlug klaar voor het avondeten. We worden om 18.30u verwacht voor de welkomstborrel, en rond 19u zal het diner starten. Wànt, zoals elke avond, de laatste 2 weken, zal ook weer vandaag de stroom uitgaan tussen 20u en 23u, dus de kok moet vòòr die tijd het eten bereiden. Hoe de mensen hier op deze manier kunnen leven en werken zal mij een raadsel wezen, want nog steeds heb ik mij niet verzoend met hoe gelaten er hier wordt omgegaan met deze stroomonderbrekingen! In élke hotelkamer zijn er kaarsen voorzien (met of zonder lucifers), en ook bij restaurants doen ze geen moeite om een moderner alternatief te gebruiken dan de kaars. Wanneer we om 18.45 staan te borrelen op het terras bij het restaurant, gaat opnieuw de stroom eraf! Meer dan een uur vroeger dan verwacht wordt het hele complex in het duister gehuld. Gevolg: We hebben tot 19.30u staan wachten vooraleer het restaurant 3 kaarsen had gevonden, waarmee onze tafels spaarzaam verlicht werden. Je kon niet zien waar je bord stònd, laat staan wat er op je bord lag! HALLO!!! Nog niemand gehoord van led lampjes? Of van lampen op batterijen? Wat een miserie….. Maaaaar toegegeven: We hebben weer sùperlekker gegeten! 

En die knoop van mijn broek?...... Ach ja, zorgen voor later…..