Thailand: Dag 17

Wij hebben vandaag de zon zien opkomen vanop een bootje op de oceaan! Hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze dat al eens hebben meegemaakt! Prachtig!

Om 6.00u stipt, stonden wij vol enthousiasme bij de kade om aan onze privé-boottrip te beginnen. Komt er zo'n ijverige Thai op ons toegelopen: of we een taxi-boot wilden huren? Nee hoor, zeggen wij. "Wij hebben al gereserveerd!". "Yes, yes! That is with me!" ....... ?????....... Corne en ik kijken elkaar aan, want we herkennen geen van beiden deze man. "Ok...".... "Of ie ons dan de naam van zijn boot even kan vertellen?"... Neen, dat kon hij niet... Gelukkig is Corne niet van gisteren, en heeft hij, toen we deze afspraak maakten, even snel een foto van de boot genomen! Kwestie van zeker te zijn... "Ohh yes.. dat is bij mijn collega" zegt de man. Euhh.... Deuhhh! Zover waren we al! Sneaky Thaise schipper! Even zijn collega zijn afspraak willen afsnoepen... Foei! Maar eind goed, al goed, we hebben ons mannetje gevonden! We hadden onze boot niet in ons eentje gehuurd, want, toen we gisteren stonden te wachten op onze begeleider naar het hotel, stonden er 2 Australische mensen bij ons, Chris en Clive, die ook naar ons hotel gingen. Corne legde hen ons plan uit om een privé-bootje te huren, 's ochtends vroeg, en dat vonden zij ook wel een leuk idee. Dus we hebben deze trip samen met hen geboekt, en dat scheelt weer wat in de kosten hé. Alhoewel, zo duur is zo'n privé-tripje nu ook weer niet: We betaalden met z'n vieren 2000 bath, wat neerkomt op 25 euro per koppel, en dit om 3u rond te varen langs de pleisterplekken... Het is nog een beetje bewolkt wanneer we bij onze eerste stop aankomen: Maya Bay, en dat is zonde, want, als de zon schijnt is dit een ongelooflijk prachtige baai, waar het water nog blauwer is dan op andere mooie plaatsen! Nu ziet het er een beetje uit zoals alle andere mooie baaien.... Even gestopt, even zwemmetje gedaan, en hop: verder naar onze volgende wondermooie stopplaats.

En of ie mooi was! De Lagoon is het meest betoverende plekje dat wij tot nog toe hebben ontdekt, hier in Thailand! Het blauwste, helderste water dat je ooit in je leven hebt gezien! Midden in de Lagoon reikt het water tot aan je middel, dus we gingen van boord, en konden gewoon rond de boot wandelen. Omdat we hier zo vroeg waren (het was inmiddels 7u), waren we hier alleen. Ik kon me voorstellen dat je, wanneer je een rondvaart boekt op een normaal tijdstip, als groepsuitstap, dat het hier dan krioelt van de boten en de mensen! Maar niet bij ons dus... We waden met ons viertjes door het water, en genoten van deze serene plek. En als extraatje, zette de schipper een serenade in, en begon een Thais deuntje te zingen. Zoals eerder vermeld, ben ik niet zo'n fan van de Thaise (-alsof er een kat gemolesteerd wordt) muziek, maar deze man kon écht zingen! Of was het de bijhorende omgeving die me milder maakte? In elk geval, we hebben genoten!

Voor Corne was er nog een extra bonus: Clive bleek een even fervent verzamelaar van elektronische speeltjes, als Corne. De twee werden op slag beste maatjes, toen Clive zijn laatste aanwinst bovenhaalde: EEN DRONE!!!! Ik durf te beweren dat ik Corne zag breakdancen in het water! De smile op zijn gezicht, toen Clive zijn nieuwe speeltje bovenhaalde, was onbeschrijflijk! Blij als een kind werd hij! Nu mag ik erbij zeggen dat ik ook  wel onder de indruk was...Clive stuurde de drone de lucht in, toen ik het met mijn blik wilde volgen, moest ik zo erg achterover hellen, dat ik bijna op m'n rug in het water belandde! 300 meter hoog gaat zo'n drone! en 7 kilometer ver! Waauww!!! "Ikke hebben, ikke hebben!" joelde Corne ondertussen, en hij maakte er mij tussendoor effe (niet zo erg subtiel) attend op, dat het bijna zijn verjaardag was! Yep, dat wordt een duur verjaardagskanootje vrees ik!

Volgende stop: " Viking Cave" ...Wat er aan de hand is met de Viking Cave, weet ik niet zo goed: De, best wel indrukwekkende grot, leek wel op een werf! Overal een soort van stellingen, achterin zag ik dat ze een muur aan het metselen waren, en in de hoek leek zich een soort van "woonst" te bevinden. De schipper vertelde dat er effectief mensen woonden in deze grot.... Het zag er in elk geval raar uit..... Verder: ooit een mooie grot geweest, daar ben ik zeker van....

Laatste stop van onze prachtige ochtend: de aapjes! Nu heb je hier bij Koh PhiPhi een heus "Monkey Island", maar daar was de tijd te kort voor, want dan moesten we helemaal rond het eiland varen. Maar dit was een mooi alternatief: We hebben de achterzijde van de "Monkey" baai bezocht, en natuurlijk blijven die rakkertjes niet alleen netjes aan de voorzijde hé! Dus we kregen een hele familie aapjes te zien, waarvan er zelfs ééntje pas mama was geworden! De kleine spruit klampte zich vast aan mama's buik zoals alleen aapjes dat kunnen! Geweldig om te zien! De schipper zette terug koers richting onze baai, en om 9u dropte ons netjes af bij de pier, klaar voor een volgende lading passagiers.....

Terug bij het hotel aangekomen, hebben we nog van een gezellig ontbijt genoten, samen met Corne zijn nieuwe beste vriend Clive Met De Drone, en zijn vrouw. De rest van de voormiddag was een beetje relaxen, want om 5.15u opstaan heeft ook zo zijn prijs... Effe knock down....

In de namiddag hadden we weer voldoende energie om er toch nog even op uit te trekken. We besloten Long Beach te bezoeken. Dit stukje strand ligt in de volgende baai, en de makkelijkste manier om er te komen is de taxi-boot. Dus, huppakee, daar gaan we weer, de boot op! Ik krijg stilaan de indruk dat men hier de boot neemt, zoals wij thuis de auto pakken. Alsof de "taxi-schipper" het weet, dropt hij ons vlak voor een eettentje met uitnodigende blauwe parasolletjes, waar ze lekkere broodjes verkopen. Ok, meer hint hebben wij niet nodig! Effe lunchen dus.... De rest van de dag hebben we lekker genoten van de zon, de zee, het strand, en de terrasjes! Nice day!

Night-time at PhiPhi: De barbecue's bij de restaurants gloeien, de drankjes vloeien, de winkeliers promoten hun waren, en de meisjes bij de massage-salons nodigen je uit voor een relax-behandeling. Ik kan niet zeggen dat ik hier al iets onbetamelijks heb gezien, met betrekking tot het sex-toerisme, maar die gordijnen hangen niet voor niets in de massagehokjes, denk ik dan maar!  

Wij gaan weer eens het zwaarste besluit van de dag nemen: Waar gaan we vanavond eten? Vermoeiend hoor, zo de hele dag relaxen, eten, drinken, en niks doen.... Na het eten trekken we terug naar ons hotel, want we zijn beiden helemaal brak. Het vroeg opstaan, de warmte, en het vele nietsdoen heeft ons volledig uitgeput.

En terwijl Corne al in een diepe slaap is, en ik mijn verslagje aan het typen ben is er iets wat me eigenlijk al 2 weken bezighoud, en waar ik toch iets over MOET schrijven:

de verschrikkelijke Tsunami natuurramp. Van 2004 is het al geleden... Niet te geloven....Vanaf het moment dat we op de eilanden zijn aangekomen, heb ik er bijna dagelijks bij stilgestaan wat voor een tragedie er zich hier in deze contreien heeft afgespeeld. Wat een drama! Als ik er even over nadenk, lopen de rillingen me over de rug. Want op dat moment liepen de toeristen, net als wij, nietsvermoedend over het strand, of door de straatjes van PhiPhi...De handelaars deden gewoon hun ding... en dan plots.......... Niets meer.......PhiPhi en Phuket waren immers enkele van de plaatsen die als gevolg van deze zeebeving, het ergst getroffen werden . En dat merk je: Overal staan waarschuwingsborden met vluchtroutes die men moet volgen naar een "Tsunami-schuilplaats" De economie heeft zich ondertussen volledig hersteld lijkt het. Je ziet dat hier veel nieuwe gebouwen en hotels gebouwd zijn de laatste jaren... De Thaise bevolking is terug opgestaan, heeft zich herpakt, en het leven gaat door.... Maar toch met een zware geschiedenisles erbij nu. De natuur kan wondermooi zijn, dat hebben we de laatste weken zelf mogen ontdekken, maar moeder aarde trekt altijd aan het langste eind..............