Off to Capetown!

Het enige nadeel dat ik tot nu toe heb kunnen ontdekken van een rondreis maken is: Je geheugen wordt enorm op de proef gesteld! Niet alleen wordt het na 17 dagen soms al lastig om het begin van de reis weer terug te halen, het zijn vooràl AL DIE KAMERNUMMERS!!! Als je bij je hotel een drankje besteld, wordt dit namelijk steevast op de kamerrekening gezet, dus wanneer ze me vragen “wich roomnummer please?”………. “euhm…”…. “5”…..”nee, 11”…… of nee, dat was gisteren”,…….”euhm,..30… denk ik”……… Braintraining noemen ze dat!

Maar verder alles top! Jacob vertelde dat vaak bij groepsreizen, de irritaties de laatste week komen opzetten… Maar niets van dat bij ons hoor! Iedereen kan het prima met elkaar vinden!

Vandaag wordt een dag met gemengde gevoelens: Het is namelijk onze laatste “road-trip”! Ons einddoel van de dag is Kaapstad, en dus ook meteen ons einddoel van deze rondreis. Geen paniek, we zijn nog niet onmiddellijk weg, want we verblijven de laatste 4 dagen van onze reis in Kaapstad, en er valt daar nog genoeg te beleven, dus nog effe niet denken aan de terugvlucht van woensdag….

Vanochtend zijn we om 8.30u vertrokken, en we hebben vandaag dus een extra stop, nl de “Cango Caves”, een groot grottenstelsel hier bij Oudtshoorn. Gisteren hadden we te weinig tijd om deze excursie nog te doen, dus die hebben we er vandaag bij in verwerkt.

Bij aankomst heb ik effe een “Bobbejaanland-gevoel”: Een kitcherig uithangbord bij de entree, vlaggen, en een groot modern gebouw waar de tickets gekocht moeten worden. Ik weet niet wat ik had verwacht maar dit in elk geval niet.

Bij grotten denk je automatisch: naar beneden, maar in dit geval moeten we eerst effe omhoog: 3 etages zelfs…

Wanneer we boven aankomen staat er een reuzegrote groep  van wel 70 man te wachten voor de rondleiding in de grotten, en even denk ik: “hoe gaan ze dit doen?” Maar gelukkig zijn er 3 gidsen voorzien voor deze grote groep, en we worden onderverdeeld per taal: 1 Engelse gids, 1 Duitse gids, en aangezien Nederlands en “Nederkaans” heel dicht bij elkaar ligt, wordt onze groep wordt samen met een groep Vlamingen ingedeeld bij een Zuid Afrikaanse gids.

Er zijn 2 soorten rondleidingen. Ten eerste heb je de “erfenisroute”, welke wij gaan volgen, en dan heb je ook nog de “avontuurlijke route”, welke wij NIET gaan volgen. Deze gaat namelijk nòg 700meter dieper de berg in dan de eerste, en hiervoor mag je vooral géén claustrofobie hebben! De smalste doorgang daar hebben ze de toepasselijke naam “brievenbus” gegeven, en ik denk niet dat deze nog enige verdere uitleg nodig heeft??!? Idd, dus die laten we wijselijk aan ons voorbij gaan….

De “erfenisroute” daarentegen, bestaat uit een mooie wandeling door de verschillende “kamers” van dit grottenstelsel. De eerste kamer slaan we effe over want de drie groepen worden eerst even uit elkaar gehaald, en dus lopen we verder, op naar de 2e kamer. Mooie, aangelegde wandelpaden slingeren door de grot, en af en toe gaan we via een trap weer een beetje dieper… Langs de wandelpaden branden een sfeervolle, maar toch duidelijke lampjes om de weg te markeren. Onderweg verteld de gids over de ontdekking van de grotten, en het ontstaan van de “stalagmieten” en “stalagtieten”, en tijdens een van deze verhalen, is de open ruimte waar we halt hebben gehouden half donker… En nét wanneer ik denk: “Ze hadden hier wel eens wat meer lampen mogen ophangen..”, haalt de gids een schakelaar over, en wordt de hele kamer in de spotlights gezet! “WAAAUUWW!!!”…… Iedereen is onder de indruk bij het zien van deze eeuwenoude grot, en haar prachtige formaties, en we krijgen even de gelegenheid om de nodige foto’s te nemen…. Heel indrukwekkend!

We lopen zo nog een tijdje door het hele grottenstelsel, we houden hier en daar even halt voor een woordje uitleg, en we sluiten ons bezoek af in de eerste kamer, diegene die we bij het begin van de tour overgeslagen hebben… Dit is de grootste ruimte, en de gids vraagt of er zangers in de groep zijn, zodat we getuige kunnen zijn van de mooie akoestiek in deze ruimte… Een van de Belgische reizigers zet een lied in, en na zijn “optreden” klinkt er dan ook spontaan een applaus! Mooi gezongen, en idd heel erg mooie akoestiek…..

Na een uurtje verlaten we de grotten weer, en we zijn danig onder de indruk…

We rijden verder via de Huisrivier Pass, en staan opnieuw versteld van het prachtige landschap om ons heen. Huisrivier Pass gaat tussen rechts de Swartberg, en aan onze linkerzijde het Outeniqua gebergte door, en de uitzichten zijn met geen woorden te beschrijven! !!! Overweldigend mooi!!!

Bij het dorpje Ladismith wordt er opnieuw een democratische stemming gedaan: gaan we een “Quick”-lunch te doen? Met andere woorden, effe een hamburger of sandwich te regelen, zodat we weer snel verder kunnen? Iedereen is onmiddellijk akkoord, want op deze manier kunnen we weer wat tijd inhalen die we door de “extra” grot-excursie vanochtend verloren hebben.

En zo komt het, dat we een half uurtje later weer netjes allemaal op de bus zitten, en via de “Route 62” onze weg verderzetten. Bij Barryville, gaan we route 62 af, en vervolgen we onze weg via de “Tradouw Pass” , en ik durf zeggen dat dit een van de indrukwekkendste stukjes natuur is die ik in mijn leven heb gezien!!!!! ………………….

De top van dit gebergte ligt amper op 357 meter boven zeevlak, wat op zich niet zò spectaculair is, maar man, man, man, wat een geweldig mooie omgeving is dit!

Wanneer we terug afdalen krijgen we aan de andere kant van de berg vanuit het niets een compleet andere wereld: In plaats van bergen en rotsen, zien we velden!

De tuinbouw neemt hier een groot deel van de glooiende heuvels in beslag, waar onder bijvoorbeeld tabaksplantages en maisvelden. En ook runderen en schapen zien we opnieuw voorbijkomen.

Voorlopig echter nog geen druivenranken. En dàt is waar we stilaan een beetje naar op zoek zijn…  We gaan vanmiddag namelijk wijnproeven!!!

Zoals ik al vermeldde in verslag nr1: “Als je Zuid Afrika zegt, dan zeg je…. Juist: WIJN!”

Nu ben ik helemààl geen wijnkenner, maar ik weet wél wat ik lekker vind, dus ik ben benieuwd.

Het is een beetje een rare dag geweest vind ik… We hebben vandaag gewoon heel veel gereden, en ik had me daar helemaal niet op ingesteld! Raar…. Behalve de grotten van vanochtend, was het een beetje een “saaie” dag…

Ik voel me bijna beschaamd om het zo uit te drukken, want natuurlijk waren het opnieuw schitterende landschappen waar we doorheen reden, dat wel, maar verder niet veel bezocht of gezien, dat bedoel ik…

Dus daarom zijn we blij dat ons doel van de dag in zicht is: “Lady’s & gentlemen, CAPETOWN!!!”

We rijden richting Stellenbosch, dé regio waar zich vele wijngaarden bevinden, want we hebben een afspraak bij “Spier wine tasting ”

Wanneer we er arriveren is het al 16.30u, dus na een hele dag rijden gaat een wijntje er wel in!

We komen aan bij een mooi “estate”, en wanneer we binnenlopen, zijn de 6 grote wijnvaten het eerste dat in het oog springt. Ze staan opgesteld bij de ingang, en maken duidelijk dat het hier om een gerenommeerde wijn gaat…Deze wijn “boerderij”, bestaat al sinds 1692, dus ervaring genoeg zou ik zeggen! Verder is er een grote ruimte te zien met allemaal tafels, en we worden begeleid naar onze plek. We zitten met z’n allen aan 1 lange tafel, waar voor iedereen 3 wijnglazen klaarstaan, én, niet onbelangrijk: een bestelbon, mocht je na de tasting een kratje willen bestellen voor thuis….

2 dames schenken de eerste 3 witte wijn voor ons uit, en een een jongeman waarvan ik vermoed dat hij een sommelier is, ratelt de 3 wijnsoorten na elkaar af, en het gaat allemaal zo snel, dat we iedereen mekaar zit aan te staren met grote vraagtekens in de ogen. We weten geen van allen wàt we nu juist aan het proeven zijn dus ok,  drinken dan maar hé! In het midden van de tafel staat ook zo’n “spuug-fles, maar daar doen we niet aan mee hoor!

Zelfs Corne die helemaal geen wijnliefhebber is, gaat als een professional met zijn glas draaien en aan de wijn ruiken, kiepert dan als een doorgewinterde drinker de wijn naar binnen, en bij elk glas zie ik zijn oren roder en roder worden! Hahahahaha!

Ronde 2 dan: De rode wijn… Je zou denken dat er nieuwe glazen gegeven worden, en dat er een stukje brood op tafel komt om tussen de wijnen door even je smaakpapillen tot rust te brengen, maar niets is minder waar. Om het brood hebben we dan zelf maar gevraagd, en de rode wijn gaat gewoon dezelfde glazen in waar we net de witte uit gedronken hebben….. “No, it’s no problem” zegt de gediplomeerde sommelier…….. Zoals ik al zei, ik ben geen kenner, maar dit lijkt me toch niet helemaal waar, en ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat de hele wijnproeverij een beetje afgehaspeld wordt.

Ik weet niet wat het is, maar het geheel doet me nét iets te commercieel aan…  Bij een wijnproeverij, had ik meer het beeld van met z’n allen rondom een oud wijnvat, ergens in een grote schuur, waarbij de wijn uit een van de vaten getapt zou worden door een grijze man met een hoed op… Teveel films gezien denk ik…….

Een uurtje later, en niet veel wijzer, stappen we terug de bus op, en vertrekken we richting Kaapstad city, want het hotel waar we de laatste 4 dagen van onze vakantie zullen doorbrengen ligt midden in het centrum. We verblijven in het Holliday Inn Express hotel, dat zich vlakbij de “Langestraat” bevindt, dé uitgaansbuurt in Capetown.

Dus wanneer we eindelijk bij ons hotel aankomen, nemen we allemaal een snelle douche, en gaat iedereen op eigen houtje de buurt verkennen…

Wij zijn met een groepje van 4 en Jacob heeft zich bij ons aangesloten. Op zich ben ik wel blij dat hij erbij is, want hij kent de omgeving hier als de beste. Hij heeft hier immers ook nog gewoond, en ondanks het feit dat hij zei dat Kaapstad relatief veilig is, vond ik toch dat er veel ongure types op straat rondliepen. Wanneer je langs de ontelbare restaurantjes en café’s loopt, wordt je toch continu aangesproken door bedelaars en daklozen, en ik voel me als overduidelijke toerist tòch een beetje bekeken…. Maar geen zorgen, want Jacob blijft professioneel, en loopt als een soort van security achter ons groepje aan en ik zie dat hij de situatie constant aan het inschatten is.

Nadat we (opnieuw!) superlekker gegeten hebben is het tijd om ons bedje op te zoeken, maar wanneer we bijna terug bij ons hotel zijn, besluit Jacob dat we nog een kleine omweg moeten maken. “One for the road” geloof ik dat hij zei… Dus enkele minuten later zitten we op het gezellige, levendige terras van het cafe “Love thy neighbour”, en nemen we nog een slaapmutsje (of 2) voor het slapengaan…

En dan: Bedje in! Want morgen is opnieuw een spannende dag! We gaan namelijk naar de Tafelberg!