Alsof het voorbestemd was

Corné en ik zeggen altijd dat wij 95% op dezelfde golflengte zitten…. Alsof het voorbestemd was……

Waarom? Hij weet dat hij mij soms gewoon moet laten uitrazen als ik weer eens een bui heb, en ik weet dat ik hem af en toe gewoon effe “op z’n eilandje” moet laten zitten. We werken allebei graag en veel, maar een paar keer per jaar MOET de knop om, en ook dan voelen we mekaar goed aan. De ene keer is het plat op de rug onder een palmboom, de andere keer trekken we er op uit. Zoals nu ook weer….

En sinds gisteren voelen wij ons ook weer opnieuw èchte ontdekkingsreizigers! Niet dat het de dagen daarvoor niet leuk of spannend was hoor! Maar sinds gisteren zijn we in voor ons onbekende contreien… En dan maak je natuurlijk ook wel eens “beginnerfoutjes”.

Zoals bijvoorbeeld het Colorado National Monument. Bij nader inzien hadden we misschien inderdaad gewoon moeten doorzetten, en de 38km lange lus tot in Grand Junction moeten rijden.

Maar ja, achteraf praten is altijd makkelijk hè. Op dat moment waren we, denk ik, blij met het vooruitzicht dat we ons doel van de dag bijna behaald hadden.

Maar niet getreurd! Nieuwe dag, Nieuwe kansen! En wàt voor kansen! We rijden vandaag richting Denver. Dwars door de Rocky Mountains!

Hè, wacht eens even….. Liggen de Rocky Mountains niet ergens richting Canada?? Tenminste, dat dacht ik eigenlijk altijd. Maar wat blijkt? De “Rockies” beslaan een gebied van 3000km lengte, vanaf New Mexico tot in het uiterste noorden van Brits-Columbia in Canada! Dus ik heb tòch een beetje gelijk!

En wij pikken dus een stukje in Colorado mee…..

Het Motel waar we afgelopen nacht verbleven (The lodge at New Castle) stelde ditmaal niet veel voor. Het was meer zoiets van “het doel heiligt de middelen”. Overnachten en weer weg. We hebben trouwens wèl lekker geslapen……. Of zou dàt iets te maken hebben met de wiet-geur die in de gangen hing??!?

Anyway, om 8u zijn we dus vertrokken uit dit plaatsje.

We rijden via de “Route National Forest” de bergen in. Gedaan met rode rotsformaties. Hier ziet het landschap er compleet anders uit! Daar waar we gisteren nog door droge, dorre (maar prachtige) woestijnlandschappen reden, zitten we nu midden in de weidse velden en groene akkers met dennenbomen! Een hele andere wereld waar we in terechtkomen…

Nèt voor de entree van het Rocky Mountain National Park ligt Lake Granby,  waar zelfs een haven voorzien is. Ik ga er van uit dat dit meer gevormd wordt door het vele smeltwater dat hier jaarlijks naar beneden komt in de lente, want wanneer ik omhoog kijk, zie ik dat er nog steeds een beetje sneeuw op de toppen van de Rocky Mountains ligt!

We rijden door  “Grand Lake Village” , een havendorpje aan de oever van het meer, en ik merk dat dit best een levendig plaatsje is. Lijkt wel een soort van “buitenverblijf” zoals wij aan zee een appartementje zouden hebben…

Wat me ook meteen  opvalt, is de slogan: “thanks to our firefighters!” die op een enorme lange muur geschilderd is.

En 500 meter verder wordt me ook meteen duidelijk waarom deze slogan hier zo prominent staat. Zo ver het oog reikt, is de volledige berm verwoest door een enorme brand!! Werkelijk het hele bos is weg! Wat overblijft is een veld aan zwartgeblakerde boomstammen die de brand “overleefd” hebben….. Tja, bosbranden zijn hier duidelijk een reële dreiging. Je ziet ook overal waarschuwingsborden staan om “geen open vuur te maken”, of “sparks create fire!”, en meer van dat….. Waakzaamheid is dus geboden…..

We zijn vertrokken met een 67gr Fahrenheit, wat zowat neerkomt op 15° En veel hoger stijgt de temperatuur niet tijdens onze rit. Omdat we steeds hoger de bergen inrijden meten we op een bepaald moment zelfs maar 3°… Geen wonder dat de sneeuw hier blijft liggen.

 En, als kers op de taart krijgen we, wanneer we helemaal boven op de Rockies staan, een heuse hagelbui over ons heen!

Gelukkig zaten we net in de auto, dus we maken van deze hagelbui dan maar gebruik om even te picknicken in de auto. We hebben toch alles bij. In principe zouden we een week kunnen overleven met onze proviand die we bijhebben! Alleen het toiletpapier moeten we dan gaan rantsoeneren……..

189 haarspeldbochten, later bereiken we terug de bewoonde wereld………….

5,5 uur over 340km, dat was me het ritje wel!  Maar wat een PRACHTIGE route was dit weer! Ik doe m’n best om niet achter èlke bocht teveel woww’s en ahhh’s te uiten, maar helaas…… Het is sterker dan mezelf.

Tijd om een plekje voor de nacht te zoeken….

We stoppen bij een Burger King voor de WiFi, openen Booking .com, en dan valt plots ons oog op volgend plaatsje: LOVELAND

Yep, alsof het voorbestemd was ……………………..