En daarom zijn wij zo'n goed team...

Ik bedenk me net:  Wat zijn wij toch een goed team!

We zijn net aangekomen in onze hotelkamer in New Castle, ongeveer 200km van Denver, en zonder woorden beginnen we aan onze avondroutine: Corné zeult de koffers naar binnen, en ik draag de kleinere tassen. Voor Corné zit zijn dagtaak er nu op! Hij heeft ons veilig van punt A naar punt B, C D & E gebracht, en mag nu gaan genieten van zijn “me-time”… Meestal zoekt hij een jacuzzi of zwembad op, of hij ploft op bed neer. Vandaag is het het laatste…

Mijn taak begint nu! De hotelkamer reorganiseren door stoelen en/of tafeltjes verschuiven om plek te maken voor onze koffers, alle stekkers inpluggen zodat alles kan worden opgeladen, toiletspullen naar de badkamer, koffiehoekje installeren (jaja, je leest het goed! Ik heb een klein waterkokertje van thuis meegebracht zodat ik àltijd mijn bakje koffie kan maken… Neem ik op èlke reis mee! Beste investering ever!) En de spullen uit onze geïmproviseerde koelkast (lees: piepschuimbak) gaan het koelkastje in dat op de meeste hotelkamers wel voorzien is. En dàn is het ook voor mij relax-time… Of “schrijf-time”, wat trouwens ook ontspannend is voor mij.

Gisteren zijn we tot de conclusie gekomen dat we iets aan onze muziek in de auto moeten doen. Want op enkele fanatieke “bijbel-radiozenders” na, is er weinig ontvangst hier tussen de bergen. Ik blijf me verbazen over het aantal “Halleluja’s, en “praise the Lord’s  je in 1 uur kan horen! Dus gisterenavond, na het sorteren van de foto’s, heeft Corné nog enkele albums gedownload zodat we vandaag tenminste een beetje leuke muziek konden afspelen tijdens onze rit. En binnen de kortste keren zaten we daarstraks dus allebei luidkeels “river deep, mountain high” mee te bleiren (wat trouwens heel toepasselijk was!)

We hadden vandaag een 469km lange, waanzinnig mooie rit op het programma staan! En dàt het waanzinnig mooi is, ontdekten we meteen: Het landschap BLEEFT verbazen! De geweldige bergen en rotsen rondom ons veranderden van de typische rode kleur, in groenere versies, maar ze bleven even indrukwekkend!

We reden richting Moab. Corné had hier een “reservering” gemaakt zodat we om 11u het  “Arches National Park” konden gaan bezoeken. Nou hoor ik je denken: Een reservering?!? Maar inderdaad: De Nationale Parken in de Verenigde Staten hebben te lijden onder de grote bezoekersaantallen van de toeristen, waardoor ze met “afspraken” moeten werken. Hierdoor proberen ze te voorkomen dat tè grote aantallen mensen deze parken gaat overbevolken.

Gelukkig is Corné al enkele weken bezig met voorbereiden en researchen, zodat hij dit allemaal op voorhand heeft uitgezocht. Want ik vermoed dat er toch wel wat bezoekers voor een verassing staan wanneer ze bij de ingang van het park de boodschap “ènkel op reservering” zien staan…

“Arches National Park” staat vooral bekent voor de, door de eeuwen heen “uitgeholde rotsen” waardoor er een natuurlijke “boog” ontstaat. We zijn ze niet allemaal gaan bekijken, maar samengevat: hèèl de moeite waard!

Omstreeks 14u bereiken we de stateline van Colorado, en meteen zie ik rechts van mij een rivier stromen. Ik zeg nog gekscherend tegen Corné :  “dat zal wel de Colorado River zijn” (trouwens de enige rivier die ik hier ken). En ja hoor! Het is ém! Ik ben effe gaan Googelen, (want ik weet graag alles) en wat blijkt: deze rivier is 2334km lang. Ontspringt in Colorado (surprise, surprise), en stroomt door Utah, Arizona, Nevada tot in de Golf van California. Tot zover de aardrijkskunde les…..

We zijn ondertussen een klein uurtje van onze eindbestemming af, wanneer ik plots een wegwijzer zie staan: “Colorado National Monument”.

“Corné, we moeten rechtsaf!”

Ah ja, want nu we hier toch zijn, wil ik het nationale monument van Colorado wel eens zien! Dus Corné, die ondertussen 425km achter de kiezen heeft, doet mij een plezier en slaat rechtsaf. Die paar kilometertjes extra kunnen er nog wel bij…..

Ter mijn verdediging: Het stond er ècht! Er stonden alleen geen aantal kilometers bij. Dus na 8 km had Corné er genoeg van. Hij maakte rechtsomkeer, en ik kreeg de opmerking dat ik nu  “niet meer mocht zeiken over de extra kilometers die we voor Bryce gemaakt hebben!”

En daarom vormen wij nou zo’n goed team…..