Toekomst & verleden

Superleuke dag gehad!

Om 7.40u zijn we vertrokken vanuit ons hotel, richting Cape Canaveral. 

Goei half uurtje rijden, dus zijn we mooi op tijd ter plaatse.

Navigatie ingesteld, en wij weg!

Na 20 minuten rijden nemen we de afslag en speuren de horizon af om te kijken of we nog geen raket of zo zien staan… voorlopig nog niks…

We rijden verder en passeren een militaire basis, iets van de marine blijkbaar… 

Nog meer borden die betrekking hebben op Uncle Sam….

Waauw! Die Amerikanen menen het wel hoor: We komen bij een checkpoint! 

Een militair kijk ons van achter zijn zonnebril streng aan. Lijkt wel zoals in de film! Corne doet het raampje omlaag en haalt zijn beste Engels boven: “Hello sir! We go to Cape Carnaval”

De militair is onverstoorbaar, maar kijkt ons vragend aan. 

Ik pik snel in: “The Kennedy Space Center”!

“Ahh! Okay! You nice folks are in the wrong place!” 

Ja, dat dachten we al….

Hij duid aan waar we enkele meters verder een U-turn kunnen maken, en geeft nog effe instructies mee welke richting we dan wel uit moeten. 

Ik geef nog effe mee dat er een speciaal bord stond met een U-turn logo, dus ik vermoed dat dit vast niet de eerste keer is dat toeristen zich vastrijden op de militaire basis van Cape Canaveral!

Ok, dus nu wel de juiste richting uit, en 10 minuten later zien we de wegwijzers naar onze bestemming. 

We komen uiteindelijk rond 8.25u aan, en dat is geen minuut te vroeg! We zijn wel bij de eersten, maar bij de ingang van het park wordt het al snel drukker. 

Om klokslag 9u klinkt er een stem uit de luidsprekers bij de ingang: “And now, the National Anthum… could  you please turn to the flag! ” Je kan op zo’n moment de Amerikanen er perfect uitpikken: Zij staan plechtig, oog in oog met hun dierbare vlag, met de hand op de linkerborst, hun volkslied mee te zingen. Van begin tot einde!

Ik ben toch altijd een beetje onder de indruk op zo’n moment… Niet zoals bij ons, waar de gemiddelde Nederlander of Belg met veel geluk de eerste 2 regels kent, en dan een beetje begint mee te mompelen.

Tja, Amerikaan ben je in hart en nieren hé!

Ons bezoek aan het JFK Space Center wil ik samenvatten als een SUPER-SPECTACULAIR-MOOI-INTERESSANTE belevenis!

Het is eigenlijk een soort attractiepark voor jong en oud, waarbij je de gelegenheid krijgt om met een shuttlebus de lanceringsplatforms van dichtbij te gaan bekijken, en daarrond zijn dan ook nog allerlei voorstellingen georganiseerd met films, documentaires, en ECHTE ruimtetuigen! Dit gaat van een heuse raket, tot de Atlantis. Space Shuttle die op spectaculaire wijze voor ons verschijnt. Je kon ‘em bijna aanraken! Knap! 

Oh ja! Over aanraken gesproken! IK HEB EEN MAANSTEEN AANGERAAKT!!!!! Dat is dus: een stukje steen dat een astronaut van de maan heeft meegebracht! Echt hé! Hoe cool is dat??!

Voor ’t zelfde geld is het gewoon een stukje tegel van bij de doe het zelf zaak, maar men verzekerde ons dat alles authentiek was! Ik verkies het te geloven…

Rond 12u zitten we terug in de auto. Eigenlijk kan je hier makkelijk een volledige dag doorbrengen, en het zou echt geen straf zijn. Maar we hebben een schema voor vandaag, en we hebben nog best wat kilometertjes af te leggen. Dus let’s go!

We rijden dus de kust af, naar het Noorden. In totaal zullen we vandaag 433 km afgelegd hebben. Het eindpunt vandaag is Savannah. En op de route daarheen hebben we verschillende stops voorzien: Als eerste dus Cape Canaveral, daarna Daytona Beach, St;Augustine, en we eindigen op 30km van Savannah. 

Over Daytona Beach kan ik kort zijn: 

Er zijn enkele criteria waar je rekening mee moet houden als je ooit zou besluiten deze kant uit te komen:

1: Hou rekening met de getijden! Eb en vloed zijn ook hier van toepassing, en toen wij aankwamen stond het water bijna tot tegen de boulevard. Gevolg was dat er geen auto’s op het strand toegelaten werden. En dat is toch uiteindeljk hét kenmerkende aan deze plek!

2: is het dan toch laagtij, hou dan de portemonnee klaar: $10 dollar kost het je om een ritje over het strand te maken.

3: Sla er de kalender eens op na wanneer er een evenement is in Daytona Beach. Ik vermoed dat de sfeer er dan nét iets anders is dan vandaag.

Verder: Leuk om eens te zien als je toch in de buurt bent, maar ik zou er geen 100km voor omrijden…

Next stop: St Augustine

Ik had er nog nooit van gehoord...

Maar nu ik er geweest ben mogen ze van mij het plaatsje in dikke, vette letters op de landkaart zetten!

ZOOO gezellig!!!!!

Het blijkt een kustplaatsje te zijn met een heuse vesting: Castillo de San Marcos. Oorspronkelijk in 1672, van de Spanjaarden, daarna hebben de Engelsen er hun zegje over gehad, en uiteindelijk in 1821 werd het overgedragen aan Florida. Lange geschiedenis dus... Heel het dorpje staat in het teken van piraten, en middeleeuwse sfeer. In het supergezellige centrum sluiten de restaurants naadloos aan bij alle typische winkeltjes. Geen H&M hier, maar authentieke shops, met handgemaakte produkten, geen neonlicht, maar slingers met lampjes die de verborgen binnentuinen opvrolijken. Live muziek, ijsjes, glaskunstwerken, retro spulletjes, … teveel om op te noemen! En zoals ik al zei: zoooo gezellig!!! Echt een aanrader!

Nadat we nog een hapje gegeten hebben in een van de vele restaurantjes in St Augustine, vertrekken we voor het laatste stuk van onze reis vandaag: nog wat kilometers doen…

197 km… zoveel stond er nog op de teller van de navigatie toen ik aan mijn verslag begon. 

(Ik zit met m’n laptop op schoot mijn verslagje te typen terwijl Corne rijdt) 

Verwachtte aankomsttijd: 21.23u

Mooie tijd, aangezien we nét voor Savannah een motel geboekt hebben. Niks fancy deze keer. Gewoon basic hotelletje. Slapen douchen en weer weg. Want we hebben morgen een hele dag Savannah voorzien.

 Benieuwd naar wat de dag weer zal brengen ….

PS: We zijn opnieuw gaan tanken vandaag, en Corne is geslaagd voor de test! No problem deze keer! ;-)