Miami, We love it!

Yep, het mag geweten zijn: Wij hebben Miami in ons hart gesloten!

Waar ik gisteren nog schreef: “Het is New York niet”, schrijf ik nu bij: Het is compleet anders, maar op sommige punten zelfs beter! En voor een échte NY fan, wil dat wat zeggen!

Miami lijkt ons frisser… moderner… en met niet 1 prachtige skyline, maar talloze prachtige vergezichten!

Daarbovenop heeft Miami stranden, een lekker temperatuurtje & gezellige terrassen! Kortom, Corne’s en Inge’s lifestyle! Genieten met een grote G hier!

Dat hebben we vandaag allemaal ontdekt! 

Vanochtend op tijd vertrokken want: so many things, so little time! 

Ons hotel bevindt zich op de lange strook die langs de kust van het vasteland ligt: beter bekend als Miami Beach.

Dus, waar beter te beginnen met onze ontdekkingstocht dan op ons eigen eiland! Op naar het strand! Naar South End Beach meerbepaald… 

Het is nog vroeg wanneer we hier aankomen, en het is nog rustig op het strand. Maar ik vermoed dat deze plek er in de namiddag helemaal anders zal uitzien. Mochten we nu 2 weken later hier aangekomen zijn, dan weet ik zeker dat we er een handdoek zouden hebben bijgehaald, en ons effe een uurtje of 2 zouden neerleggen. Maar vandaag niet! We zijn té onrustig. Er is nog zoveel te ontdekken. 

We maken een wandeling op de pier, nemen wat foto’s en gaan op zoek naar onze volgende stop… 

In het verlengde van South End Beach, langs Ocean Drive, ligt het Art Deco District. 

Als er nou 1 ding was dat me aan Miami deed denken (behalve Miami Vice), (oh ja, en behalve Miami CSI), (oh, en dat liedje van Will Smith ook nog!), nou ja, dan waren het al die gekleurde huizen van het Art Deco District. Dus ik kan je wel vertellen dat ik erg enthousiast was om hierheen te gaan!

Des te beter zal je mijn verbazing begrijpen bij het volgende: 

Het was ons niet meteen duidelijk waar we moesten zijn, dus: eerst maar effe een ontbijt nemen op een gezellig terrasje. En dan kunnen we meteen effe Googelen waar we juist moeten zijn voor deze kenmerkende wijk van Miami. 

Het antwoord van Google: “afstand tot het Art Deco District: 

4 meter………….!”

……….Huh??!?…….. We zijn er al…?????… “Waar dan???…..”

Ik kijk paniekerig om me heen, want de huizen zijn weg! WEG!

Mooie gebouwen, dat wel… maar geen kleurtjes!

Neonreclame tegen de gevels, dat wel… maar nog altijd geen kleurtjes!

Corne heeft moeite met zich serieus te houden, maar hij ziet dat dit een echte domper is voor mij. “Ach schatje, misschien als het vanavond donker is, en de neonreclame een beetje meer opvalt, misschien zijn de huizen dan wél gekleurd!”

Hmmm….. ik ben sceptisch, maar ik stem ermee in om effe te wachten met mijn teleurstelling tot straks. We’ll be back… 

We verlaten Miami Beach via een van de grote bruggen die ons naar het vasteland brengt, naar het centrum van de stad en we rijden richting “Wynwoods”. 

Wynwoods blijkt een wijk te zijn die bekend staat om z’n prachtige graffiti. En prachtig is het! Hele gevels zijn omgetoverd in heuse kunstwerken! Fleurige, vrolijke kleuren op poorten, muren en barrakken maken van deze (vroeger) troosteloze buurt een trekpleister voor toeristen! Daar waar graffiti vroeger beschouwd werd als vandalisme, kan ik in dit geval enkel zeggen: Superidee! 2 vliegen in 1 klap! De “graffiti-boefjes” kunnen hun ei kwijt, en de buurt wordt er beter van! 

En dan op naar mijn verrassing:

Daar waar Corne vroeger eerder een vakantieganger was van het principe: lamballen, en af en toe eens rechtkomen voor een drankje en een praatje, is hij tegenwoordig een échte ontdekkingsreiziger aan’t worden!  De helft van het plezier van onze reizen beleeft hij aan de voorbereidingen: Hotels uitpluizen, things to do uitzoeken, op kortingscodes jagen, enz….

En ook deze keer heeft hij zijn huiswerk gemaakt. 

En niet alleen dat. Hij heeft dus voor een verrassing gezorgd!

Nu ben ik van nature eigenlijk een heel klein beetje een controle-freak, en alhoewel ik wel van een verrassing hou, maakt het me ook altijd een beetje zenuwachtig. 

En die zenuwachtigheid gaat over in lichte stress, wanneer we bij Key Biscayne een parking oprijden waar een groot bord bij de ingang staat met volgende tekst: “Maak een privévlucht met een watervliegtuig”

……………………………………….ok,………………………………..

Nee, ik ben niet bang van vliegen. Maar wanneer ik aan een “watervliegtuig” denk, dan denk ik aan een blikken koekentrommel met propeller, en 2 ski’s eronder.

Dus het mag gezegd dat ik in eerste instantie Corne’s enthousiasme niet echt deelde. 

Hij stond echter (letterlijk) te springen om in de koekentrommel te kruipen…

Dus ja, wat doe je dan als liefdevolle echtgenote? Juist ja, je volgt je mannetje en slikt je twijfels dapper weg.

…………………………….. . . . . . 

DANKJEWEL schatje!!! Wat een prachtige ervaring!!!

De foto’s en filmpjes spreken voor zich. Ik kan er niets aan toevoegen! GE-WEL-DIG!

Na onze “koekentrommel-doop”, tijd voor een drankje. En een leuke plek hiervoor is Bayside. 

Bayside is een haven, waar rondom vanalles te beleven valt:

Restaurantjes, bar’s, winkels, live muziek… kortom: gezellige plek om effe rond te hangen.

Uiteindelijk hebben we hier ineens ook maar een hapje gegeten, want het was ondertussen 17u, en er stond straks nog 1 ding op de agenda: Een heuse basketbal wedstrijd tussen de Miami Heat en de Atlanta Hawks! En de AA Arena ligt naast Bayside! Goed geregeld lieverd!

Ik ben niet écht een sportfanaat, maar zo’n basketbal wedstrijd in Amerika MOET je echt eens meegemaakt hebben. Ik zat met open mond te kijken!

Niet speciaal naar het kunnen van de spelers, maar wel naar de sfeer die men creëert bij zo’n game.

Wanneer ik naar een sportwedstrijd kijk waarbij ik niet echt een persoonlijk belang heb, of niet specifiek fan ben van de ene of de andere, dan heb ik nogal eens de neiging om te stemmen voor de winnaar….. Juist ja……

Hier niet dus hé: Hier stem je gewoon op de Miami Heat. Geen keuze! 

Blijkbaar is de regel hier: bij een “uit-wedstrijd” komt er geen enkele fan mee op verplaatsing! De hele arena zit vol aanhangers van de thuisploeg! En alsof dat nog niet intimiderend genoeg is, wordt het publiek letterlijk aangespoord om de tegenstander uit te jouwen:

Op de grote schermen boven het veld worden instructies gegeven over wat, en op welke moment je iets moet roepen…

Wanneer de thuisploeg de bal heeft wordt er opzwepende muziek gespeeld om hen vleugels te geven, bij de tegenstander krijg je dof gedreun te horen. 

En als er dan gescoord wordt….. wel, ik zou als tegenstander de bal opzettelijk NAAST het netje mikken! Zo krijg je teminste ook nog eens een applausje!

Zoals ik al zei: je moet het eens meegemaakt hebben. De wedstrijd wordt omkaderd door een mega-dosis “show-element”, maar erg sportief gaat het er hier niet aan toe vind ik. Maar ja, ik denk dat je Amerikaan moet zijn om dit te begrijpen…..

En dan is het tijd om naar ons hotelletje terug te keren.

Maar niet zonder nog even langs te rijden bij …………………

Juist: Mijn gekleurde huisjes!!!

Conclusie van de dag: 

Het is geweldig om je horizon te verbreiden en de wereld te ontdekken, maar sommige dingen zijn in gedachten altijd spectaculairder dan in het echt…