It's all about making choices...

“Corne!!!”

“Het gaat sneeuwen in Charleston!!!”

“Huh?”….. Hoe kan dat nou?”

“Ja écht waar! Kijk maar!”

Ik toon hem de weersvoorspelling op mijn zeer accurate weersvoorspellings-app...

-1° zegt die….én sneeuw….

???????………

Toch eens effe uitzoeken welk vreemd weerfenomeen hier aan de hand is! Momenteel is het hier namelijk een aangename 18 graden om 8u ’s ochtends. 

Het is toch niet mogelijk dat de temperatuur op 3 uurtjes tijd gaat zakken tot onder het vriespunt hé?

Ok, het is dus tijd voor een beetje zelfspot:

Ik, meestal de slimste van ons 2, heb de verkeerde Charleston ingegeven bij de zoekresultaten!  Weet ik veel dat er 2 “Charlestonnen” zijn in de States… Eentje in het noorden bij Washington, en eentje in South Carolina. Pffff….. Ja ik weet het: dom dom dom!

In elk geval: geen sneeuw dus vandaag! :-)

En das maar goed ook. Want bij ons eerste bezoek past niet echt een sneeuwlandschap…

Op de planning staat een bezoek aan de Mc Leod plantage.

We kunnen ons er niet veel meer bij voorstellen, maar deze regio staat bekend om zijn plantages en dan voornamelijk om de slavenarbeid rond 1800. We hebben allemaal al wel eens een film gezien over deze zwarte periode, maar wanneer je dan op zo’n plantage rondloopt, en de verhalen van de gids hoort, dan komen de haren op je armen recht. Ongeloofelijk dat mensen elkaar zoveel onrecht kunnen aandoen!

Het prachtige hoofdgebouw staat in schril contrast met de hutjes waarin de slaven destijds verbleven. Destijds zeg ik… maar wat blijkt: tot in 1990 hebben nazaten van deze slaven in deze armoedige huisjes gewoond! Zij huurden deze huisjes van de laatste eigenaar William Mc Leod, voor $25 dollar per maand. Waarom, zal je jezelf afvragen… gewoon, omdat ze er generatie na generatie zijn gebleven, en omdat hun familiegeschiedenis hier lag…

In 1990 is de 4e generatie Mc Leod overleden, en aangezien hij geen kinderen had, heeft de Historische dienst van Charleston deze plantage opgenomen in hun erfgoed… En sinds 2011 is deze plantage dus ook open voor publiek. 

Mooi, indrukwekkend, en diep, diep triest…..

Wij zijn een 2-tal uurtjes op het domein van de plantage gebleven, en besluiten dan verder door te rijden naar Charleston. 

Een vraag die je op internet regelmatig tegenkomt is: Wat is er mooier: Savannah of Charleston?

Dat willen we graag gaan ontdekken…

Onze eerste indruk van Charleston is: Mooi

Maar wat mij betreft is er maar 1 winnaar en dat is Savannah!

We hebben jammer genoeg niet de tijd kunnen nemen om de hele stad te verkennen, want omstreeks 14u krijgen we “de hemel op ons hoofd!” En nog geen klein beetje!: “Plensende regen!” “Met bakken uit de lucht!” “Geen weer om een hond door te sturen!” “#*%-weer!” … en zo kan ik nog wel enkele synoniemen verzinnen… Maar je begrijpt het waarschijnlijk al.

Het was dan wel geen sneeuw, maar regen in deze hoeveelheden is ook een spelbreker…

We kunnen de keuze maken: òf we lopen door, en zijn zeiknat, òf we zoeken een binnenactiviteit, òf…we stappen in de auto en rijden alvast een eindje richting onze volgende bestemming. Scheelt weer wat in tijd morgen…

De charme is er toch een beetje van af wanneer je met zo’n plastiek zak over je kledij moet rondlopen. Je zweet je trouwens te pletter onder zo’n ding! En in een binnenactiviteit hebben we geen zin. 

De keuze is dus snel gemaakt: We stappen de auto in en gaan kilometers vreten! 

Ons doel: Asheville, het begin van de “Great Smokey Mountains”

Onderweg zien we het landschap volledig veranderen: Van vlakke wegen, naar glooiende heuvels. En na ongeveer 300 kilometer gaan deze “glooiende heuvels” over in de eerste tekenen van de “Smokey Mountains”: Kunnen we al van bergen spreken  in deze fase? Vrachtwagens huffen en puffen in elk geval om tot op de top te komen, en we zien het aan de hele omgeving: we zijn er bijna! 

Nu ja, we zien dat natuurlijk ook een beetje aan de navigatie: Nog 600 meter zegt deze… 

Ok, dan zal het achter de volgende bocht zijn zeker?

…………….Nope……..niks te zien………

“Na 200 meter, linksaf…” 

…… euhm…. nope …. Kan ni kloppen….. = zandweg en het weiland in………….

Corne en ik kijken mekaar aan, en grijpen bijna gelijktijdig naar de navigatie. Dit kan niet juist zijn! Effe adres opnieuw ingeven…..

En ja hoor, daar verschijnt ie: de knaloranje lijn die ons naar de juiste bestemming zal gidsen! Alleen is die bestemming 16 km terug…….

18 minuten later rijden we de parking van ons hotel op: Brookstone Lodge.

We hebben gekozen voor een hotel van middenklasse.

Bij aanvang van onze reis zeiden we tegen elkaar dat we niet per sé altijd dure hotels gingen nemen. Het is niet zo dat je er 2 weken gaat verblijven hé… Slapen en weer weg!

Dus, gisteren gingen we dit plan in realiteit omzetten. Het goedkoopste motel dat we konden vinden was het “Knights Inn”: $44 per nacht, mét ontbijt! We slaan een high five, en kloppen ons op de borst! Hebben we goed gedaan!

Tot we onze kamer binnenstapten:

……………………………………………………

Het eerst wat ik zag was de vloerbedekking: Ik zeg niet dat ze moest worden schoongemaakt. ZE MOET ERUIT GEHAALD WORDEN!!! 

En dan zag ik de rest: Smerige ramen, afgebladerde verf aan de deuren, verroest sanitair, en om het af te maken: bloemetjesgordijnen mét bijpassende bedsprei!

Ik heb onmiddellijk het bed opengeslagen, en dat zag er verrassend wit uit! Effe op onderzoek naar onbekende beestjes, maar ook die waren nergens (zichtbaar) te bekennen. Ok dan maar… ni flauw doen, slippers aan, en verstand op nul. Dat was dus gisteren.

Dus voor vandaag: een mooi middenklasse hotel, met schone kamers, een groot ligbad, en geen bloemetjesgordijnen!

Het leven bestaat uit keuzes maken, maar over sommige dingen hoef ik niet na te denken...