Red Rock country

Leuk hotelletje gehad in Williams. Mooie, ruime kamer met 2 queen-size bedden dus ik kon lekker diagonaal liggen, én er was zelfs een zwembad bij! Dus gisteren nog lekker effe bij de pool ge-relaxed, en van het weertje genoten! Van het weer genieten moet je wel met een emmertje zout nemen: Het is hier namelijk al de hele week zo rond de 40 graden! Dus genieten is écht enkel mogelijk wanneer je aan de rand van (of IN) een zwembad zit. Zelfs ’s avonds koelt het hier nauwelijks af: de temperatuur daalt niet onder de 30 graden… Niet dat we klagen hoor! Integendeel, de warme temperaturen horen een beetje bij het beeld dat ik heb van de regio waar we ons nu bevinden: Arizona 

Als ik denk aan Arizona, dan denk ik aan cowboys! En bij cowboys denk ik western-films! En John Wayne reed toch ook altijd door dorre landschappen in de zinderende hitte?? Qua inleving kan het dus tellen!

En zo dus vanochtend, na alweer een typisch Amerikaans ontbijt (wafels, roerei, en toast), zijn we om 9u met 32 graden klaar voor een nieuwe dag! 

Richting Sedona dus. Ik ben hier 12 jaar geleden al eens een keertje geweest, maar voor Corne is de route vanaf nu volledig nieuw, dus spannend! Ook ik kijk er naar uit om deze mooie omgeving opnieuw te ontdekken. Raar, ik herinner me dat het supermooi was, maar toch krijg ik geen echte beelden meer door… Hoog tijd dus om Sedona eens opnieuw te bezoeken! 

Onderweg krijg je algauw een idee van wat je te wachten staat: Het landschap veranderd compleet, en enorme rotsformaties doemen voor ons op. Wat het hele plaatje zo mogelijk nòg spectaculairder maakt, is dat de KLEUR van het landschap mee veranderd: De rotsen, de aarde, alles heeft een rode kleur! Prachtig! 

 Hoe kan het nou toch dat ik me dit niet meer voor de geest kon halen??? Zo mooi hier!!! Gaat me niet meer gebeuren… Ik goochel met mijn fototoestel in m’n rechterhand, en mijn iPhone in m’n linkerhand, en probeer zoveel mogelijk van deze indrukken vast te leggen, voor later, mocht ik het vergeten…

Langs de kant van de weg komen we met regelmaat ook een “viewpoint” tegen, en dus zetten we de auto aan de kant en we nemen al dat moois even in ons op.

Zo ook bij volgend punt: “Slide Rock State Park” wordt met een groot bord aangekondigd bij de ingang. Er is een gedeelte van de weg afgezet, zodat bezoekers netjes een rij kunnen vormen, en vervolgens de parking oprijden. Een stuk of 15 auto’s staan al in deze rij, en Corne en ik bekijken elkaar en denken precies hetzelfde: “Wat hier ook te zien is, het zal vast de moeite zijn aangezien er zoveel animo voor is…” Dus wij sluiten mooi achteraan aan. Wanneer we eindelijk bij de slagboom van de parking aankomen, betalen we met de glimlach de toegangsprijs van $30, en we zoeken een parkeerplekje. “Mooi hier hé……”, “Prachtig is het…….” En dat is het ook. 

Corne en ik volgen de stroom van bezoekers naar…. tja, naar waar zij dan ook heengaan…. Geen idee, maar het zal vast de moeite zijn!  

Ik kijk nog een om me heen, en het begint langzaam tot me door te dringen dat we niet in een sereen, prachtig, indrukwekkend, natuurpark zijn aangekomen en de hoop op een mooie wandeling, of een rondleiding met gids vervaagd al een beetje. 

Hoe beschrijf ik dit het beste?…..

Het eerste dat me opvalt is dat het bijna allemaal gezinnen zijn met kinderen. Niet zoals bij ons met 1 a 2 kindjes, maar nee: zo’n gezin waar je een Mini-Van voor nodig hebt, 4st of meer…

We vermoeden ook dat er hier ergens een waterpartij moet zijn, want iedereen loopt erbij in zwemkledij, de kleine ukjes hebben zelfs alvast hun zwembandjes om.

Moeder loopt met de kleinste op de arm en probeert de overige 3 kids in toom te houden, want in hun enthousiasme lopen zij al 3 meter verder. 

En dan heb je vader. Met een beetje geluk heeft hij een handlanger (broer of vriend) weten te strikken voor deze klus want: Vader heeft de enorme taak gekregen om vandaag een verhuis te regelen! Hij mag reuzegrote koelboxen verhuizen van de parking, naar………… waar we ook naartoe gaan! Behalve de koelboxen, worden er ook tassen met handdoeken, eten, parasols en last but not least, party-tenten meegezeuld! Hier en daar zie ik een ervaringsdeskundige, met een rol-wagentje waarop alles planmatig is geschikt.

En dan komen we eindelijk aan bij de bestemming: Een trap leid ons naar beneden, en 15 meter lager ligt een rivierbedding, met hier en daar een watervalletje waar heerlijk fris water naar beneden stroomt! Prachtig stukje natuur! Tenminste, dat zou het zijn, mocht het niet compleet onder de voet gelopen zijn! Ik zie 250 kinderen en 40 party-tenten! Het is me een raadsel hoe ze deze tenten naar beneden, door de rivier, en dan over de rotsen gekregen hebben! Ongeloofelijk! O-VER-AL zie ik plastiek tassen die uitpuilen met etenswaren, ik zie een man met een volledige watermeloen de trap afdalen, en een vrouw die een hele zak met broodjes naar beneden zeult. En wij? Wij staan erbij en kijken ernaar…… 

Na 4 minuten hebben we het wel gezien, en we besluiten terug te keren. Nope, dit was niet waar we naar op zoek waren…. 

Gelukkig is niet alles verloren, want zoals ik al zei, het is een geweldig mooi stukje aarde waar we ons nu bevinden. En eigenlijk hoef je niet echt “iets” te gaan bekijken: De hele rit door deze omgeving is de attractie op zich! 

Wanneer we 20 minuten later Sedona inrijden, zijn we aangenaam verrast! Wat een superleuk stadje! Levendig, gezellig druk, en volledig in sync met de omgeving! Het stadje ligt omgeven door de prachtige rode bergen, en het uitzicht is fenomenaal! Er zijn tientallen gezellige restaurantjes en meer hebben wij niet nodig om te besluiten dat het tijd is voor een lichte lunch. Op een van die gezellige terrasjes staat een tafeltje naar ons te lonken… ”Ok, Mexican Food it is!” En terwijl we genieten van een superlekkere fajita, nemen we de omgeving nogmaals in ons op. 

Een uurtje later besluiten we dat het tijd wordt om onze route te vervolgen want, so many things, so little time! En opnieuw wordt ons gevoel van onze reis in april bevestigd: Daar waar we tijdens onze rondrit vanuit Miami van punt A naar punt B reden om mooie plaatsen te gaan bekijken, is hier in het westen het rijden op zich de belevenis. De prachtigste landschappen, en mooiste vergezichten komen voorbij, het een nòg indrukwekkender dan het andere. De ene reis is niet te vergelijken met de andere, het is niet beter of slechter, maar gewoon helemaal anders…  

2 uurtjes later komen we aan bij onze bestemming voor vanavond: Scotsdale ligt vlakbij Phoenix, en omdat we niet echt in de stad wilden logeren hebben we voor dit hotel gekozen. Groot was onze verbazing dat we in dit mooie hotel konden logeren voor een betrekkelijk lage prijs! We verblijven namelijk in het DoubleTree Hotel (by Hilton), en ik mag zeggen, toch wel een van de mooiste hotels waar we tot nog toe hebben verbleven. Bij het zwembad ontmoetten we Tony en Tammy, 2 Amerikanen die hier in de omgeving wonen, en zij verklaren voor ons het mysterie van de mooie prijs: Momenteel is het hier in deze regio het warmste moment van het jaar, en met andere woorden, “laagseizoen”. Dit is ook de reden waarom zij van de gelegenheid gebruik maken om eens een middagje Hilton te boeken. Laagseizoen of niet, voor ons is het toppie! Een middag gezellig gekletst met deze 2 leuke mensen, én 2 Facebookvrienden bijgemaakt! Weer een mooie dag geweest vandaag…..