Back to Las Vegas!

Onze rondreis zit er bijna op! 13 dagen geleden begonnen we aan ons avontuur in Las Vegas, en morgen zullen we vanuit datzelfde Las Vegas terug naar Amsterdam vliegen… We hebben dus vandaag nog een mooie rit van ongeveer 400 km voor de boeg.

Voor de terugrit van LA naar Vegas stellen we onze navigatie in via de snelweg, en niet via de “toeristische” route, want dat gaat teveel tijd in beslag nemen. We hebben echter wel nog enkele leuke stops gepland om de route af en toe te onderbreken. Met andere woorden, in plaats van “rust-stops” lassen wij “foto-stops” in om af en toe effe de beentjes strekken en een pauze nemen…

Om de file’s in LA voor te zijn, zijn we om 6.45u vertrokken en hoewel het al flink druk aan het worden is, rijden we zonder al te veel oponthoud de stad uit. “Byebye Los Angeles! It was great to finaly meet you!”

Alhoewel we via de snelweg rijden is de rit niet minder mooi hoor! Vanaf het moment dat we LA city verlaten hebben, zien we alweer de monumentale bergen voor ons opdoemen, en ook de temperatuur begint snel weer op te lopen. In LA was het ’s ochtends altijd redelijk fris, en zelfs een beetje bewolkt. Niet erg hoor, kon je weer eens lekker diep ademhalen en een frisse teug zuurstof binnenhalen! Maar nu zijn we opnieuw op weg naar de woestijn, en de temperatuurmeter in de wagen geeft al snel 84° Fahrenheit aan. Voor de Europeanen onder ons: dit is ongeveer 29° Celsius! 

Gisteren heb ik onze route uitgestippeld. Jaja, Je leest het goed: IK heb de route uitgestippeld! Corne is normaal de uitstippelaar, maar deze keer was ik ‘em voor! Ik ben gaan researchen, en kwam op een blog uit van een Amerikaan die enkele leuke stopplaatsen suggereerde tijdens de rit van LA naar Las Vegas. Ik heb er enkele uitgefilterd, opgezocht of ze wel degelijk op onze route lagen, gekeken in welke volgorde de stopplaatsen elkaar moesten opvolgen, en ik was tot volgende punten gekomen:

Elmer’s Bottle Tree Ranch in Oro Grande
Mc Donalds Train in Barstow
Ghost town in Calico
Peggy Sue’s diner in Yemo
World’s largest thermometer in Baker 
Seven Magic Mountains

Niet slecht hé, voor een interim-planner!

Eerste stop: Elmer’s Bottle Ranch: 

Bij mijn reserch hoort ook het opzoeken van het adres, dus we stellen de navigatie in, en rijden in 1 rechte lijn naar Elmo’s Ranch. Lang Leve De Navigatie!!!!! We zijn namelijk een kilometer of 6 van de snelweg afgereden, en ik moet zeggen, zonde navigatie zou je dit plekje gewoon voorbijrijden! Het ligt nochtans aan de beroemde route 66, maar aan de minder bezochte kant laat ons zeggen….. In elk geval: Elmo is niet thuis, maar z’n ranch met glazen bomen is 24/7 te bezoeken! Yep, we zijn op een ranch met glazen bomen! En dat mag je letterlijk nemen: we staan bij de ingang met open mond dit wonder te bekijken! Elmo heeft er zijn levenswerk van gemaakt om met behulp van duizenden flessen een volledig “bos” te creëren! Je kan deze structuren het beste vergelijken met een “kunst-kerstboom”. Je weet wel, zo eentje waarbij je de takken kan uitplooien…. Wel zo zien de bomen van Elmo er ook uit: Metalen skeletten, met allemaal “takken”, en op deze uiteindes zijn de duizenden flessen gezet! Fenomenaal!!! De foto’s spreken voor zich, dus zeker effe bekijken! Bij het verlaten van de Bottle Tree Ranch, komen we voorbij een “waterputje”, waarop het woord “TIP” geschreven staat. Wel, bij deze gelegenheid geeft ik met veel plezier een Tip, en ik gooi $5 in de waterput. Dik verdiend volgens mij…..

Onze volgende stop ligt een uurtje verderop:

Bij de afrit van de snelweg bij Barstow vinden we de mooiste Mc Donalds ooit! Deze is ondergebracht in een treinstation, compleet met treinwagons die als “diner” dienst doen! Binnen in het station vinden we nog andere food-ketens, en het is hier een drukte van jewelste! We voelen ons dus niet geroepen om hier iets te gaan eten, want er waren echt té veel toeristen die zoals wij deze aparte plek komen bezichtigen… Dus snel effe een snack genomen, en weer door… Wél leuk om even een stop te maken! 

Wij weer verder, door naar “Calico  Ghost Town”. 

Na anderhalf uur verlaten we de snelweg, en arriveren we bij dit verlaten stadje. Ik ben helemaal opgewonden, want als er iets is waar ik van hou, dan is het van geschiedenis! Ik had me even ingelezen, want ik weet graag wat de achtergrond van een verhaal is, en deze gaat als volgt: Calico is in 1881 gesticht is, en was ooit een bruisend mijnwerkersstadje, waar gedurende vele jaren de zilvermijnen hoogtij vierden. Op een bepaald moment woonden er hier wel 1200 mensen! Toen de zilver-industrie echter echter niet meer lucratief was doordat de zilverprijs instortte, trokken de mijnwerkers weg uit deze regio, en gingen hun geluk elders zoeken. Bijgevolg liep Calico stilaan leeg, en rond 1907 werd het een “Ghost Town” nadat ook de laatste bewoners het voor gezien hielden! In 1951 is Calico privaat opgekocht, en hebben ze het stadje met behulp van oude foto’s proberen te restaureren in z’n oude staat. En enkele jaren later is het aan de county Bernadino teruggeschonken, en ondertussen is het een geregistreerd historisch monument geworden. 

Ik heb er 2 woorden voor: Supermooi en superauthentiek! Je waant je er écht in een westerndorpje! Ik kon me perfect voorstellen hoe hier ooit mensen gewoond hadden, en hoe de sherrif hier door Main street liep! En laat ik me die voorstelling nou net gemaakt hebben, wie komen we tegen? Juist: De Sherrif! De mensen die hier de “shops” uitbaten gaan mee in het verhaal door zich ook te kleden zoals in 1900, en dat geeft het zo nét die extra beleving. Ze proberen alles toch een beetje authentiek te houden en slagen daar redelijk goed in. Je hebt hier bijvoorbeeld een “tradingpost” (of zoals ze dat tegenwoordig noemen: een supermarkt) waar ze olielampen en van dat ouderwetse snoepgoed verkopen. Een fotograaf waar je jezelf kan laten fotograferen in de klederdracht van toen, je kan zelf “zilver wassen”, en van tijd tot tijd is er zelfs een revolver-gevecht te zien. En voor het luttele bedrag van $3, kan je ook de mijnen gaan bezoeken. Wij vonden het een geweldig mooie belevenis, op een prachtige locatie! 

We stappen terug de auto in en rijden naar onze volgende stop van de dag, en die bevindt zich op….. 3min rijden!

Bij de oprit van de snelweg is namelijk “Peggy Sue’s Diner gelegen. Toen we daarstraks de afrit namen, zagen we overal langs de weg al reclameborden van dit unieke restaurant, dus voordat we onze weg verderzetten, toch even dit stukje verleden meepikken. 

Peggy Sue’s Diner blijkt een gebouw VOL memorabilia van tijdens de jaren 60. Bij binnenkomst kan je 2 kanten uit: Links voor de giftshop, waar tevens een sixties bar staat, en je een ijsje kan kopen. Ga je rechtsaf, dan kom je in een “time-warp” en ga je zo terug naar 1962! Een oude diner, compleet met serveersters in de uniformpjes van toen! Alleen…….. Het doet een beetje troosteloos aan! Niks rock&roll gehalte, geen fel gekleurde prachtige jukebox,  geen knalrode barkrukken met chrome accenten aan de bar, en de serveersters….. Die werkten hier in 1962 ook al denk ik! Nope, ik had meer verwacht van deze plek. Gelukkig hebben we er niet voor hoeven om te rijden, dus dat valt dan weer mee… 

We zetten onze rit verder, richting Baker, en komen zo steeds dichter bij onze eindbestemming van de dag!

Baker is een druk bezochte stopplaats bij de snelweg, om verschillende redenen:

Ten eerste is er een Shoppingmall, je hebt er ook verschillende eetgelegenheden, én….. Last but not least: HIER STAAT DE GROOTSTE THERMOMETER TER WERELD!!!!! We zien hem al staan wanneer we de snelweg verlaten: Het ding is 41meter hoog, en kan temperaturen meten tot 134°Fahrenheit (57°Celsius). Deze maximumtemperatuur is trouwens ooit gemeten in 1913! WOW…. Ik mag er niet aan denken….. Vandaag geeft de reuze thermometer een gezellige 104° aan, wat neerkomt op 40° voor ons. Neeeee, we klagen niet hoor! Pfff…..

Laatste stop die we gepland hebben is in het plaatsje Jean, zo’n 20km vòòr Las Vegas. 

Naar het schijnt staan hier de “Seven Magic Mountains”, een kunstwerk van fel gekleurde rotsen, dat midden in de woestijn staat! Zag er mooi uit op de foto’s, dus die wil ik wel eens van dichterbij gaan bekijken!

Wanneer we het adres dat erbijstaat ingeven komen we uiteindelijk uit bij een hotel…. Nope, dit zijn niet de Seven Magic Mountains….. Opnieuw de navigatie ingesteld, maar niks! Adres onbekend! Hmmm….. Ach ja, het zij dan maar zo…. Jammer, maar helaas… We vervolgen onze tocht naar Vegas, en dan plots, vanuit het niets, staat er ineens een bord in de berm: “Seven Magic Mountains, next exit”!!! Alright! Toch gevonden dan! We nemen dus de volgende uitrit, en volgen de borden naar rechts. Daar komen we bij een kruispunt, en……….. Niets meer! Geen wegwijzers, geen bordjes, en vooral, geen Magic Mountains! Volgens mij zijn ze zo Magic, dat ze onzichtbaar geworden zijn! Nog even een beetje rondgereden in de hoop toch een glimp van dit kunstwerk op te vangen (7 reuzegrote FEL GEKLEURDE “soort van totems”, kan je toch niet missen midden in de woestijn hé??) Maar dus toch….. Geen niets gevonden! Jammer….

Ok, op naar Las Vegas dan maar! We hebben nog maar een paar km af te leggen wanneer Corne plots iets vanuit zijn rechterooghoek ontdekt: DE SEVEN MAGIC MOUNTAINS staan een kilometer dieper het landschap in, langs de kant van de snelweg!!! Yessss, Tòch gevonden! We hebben echter niet meer de moeite genomen om bij de volgende exit de snelweg te verlaten, maar ik heb snel een foto vanuit de auto genomen. Niet hetzelfde, ik weet het…..

En dan de grootste Fata Morgana die je ooit in je leven gezien hebt: Want we komen vanuit de woestijn aanrijden, met aan beide zijden van de snelweg een heleboel NIETS, verlaten landschap… en dan zie je plots in de verte een enorme stad verrijzen in dit dorre landschap! Daar is Las Vegas! Heel apart gezicht…. 

We hebben deze keer een kamer geboekt bij het Excalibur, gelegen naast ons vorige hotel de Luxor. Reden hiervoor is simpel: Het kostte de helft! Het is uiteindelijk maar voor 1 nachtje, en het is ook een prima hotel hoor! We kennen de wandelgangen hier al evengoed als in het Luxor, aangezien we hier telkens doorheen wandelden wanneer we de strip opgingen, 2 weken geleden. 

Wauw… “Is het écht al 2 weken geleden dat we hier waren??”, of “Is het NOG MAAR 2 weken geleden dat we hier waren??” Moeilijk kiezen tussen deze 2 stellingen. Langs de ene kant lijkt het of we hier nog maar nét waren, maar aan de andere kant, hebben we de afgelopen weken zoveel gezien dat het lijkt of we véééél langer zijn weggeweest. Meestal nemen we voor een reis zoals deze ook minimum 3 weken vakantie, maar deze keer waren het er dus maar 2. En uiteindelijk is het genoeg gebleken: Mooie landschappen gezien, genoten van de prachtige hotels waar we verbleven, kennis gemaakt met Los Angeles, én enkele dagen in Las Vegas mogen rondhangen. Wat kunnen we nog meer wensen… Onze reis was weer TOP, en volgende week kunnen we beginnen plannen aan de volgende road-trip. Waar zal deze ons weer brengen?