The desert is NOT a lonely place!

Vanochtend vroeg vertrokken vanuit Scotsdale-Phoenix. Om 7.00u zaten wij al in de auto voor een flinke rit richting Palm Desert. We gaan vandaag een kleine 600 kilometer afleggen!

Eerste stop: Wallmart! Want na een week van Amerikaanse ontbijtjes, wordt het weer eens tijd voor de oude vertrouwde boterham met pindakaas! Dus wij proviand inslaan… 

In onze auto hebben we een “soort van” koelbox staan, een piepschuim bak waarin we ijszakken leggen, zodat we onze drankjes voor onderweg lekker koel kunnen houden. En ook nu komt deze weer van pas: pindakaas kan namelijk redelijk vloeibaar worden bij 42 graden… Nog wat plakjes kaas en ham voor mij, en we zijn er klaar voor!

Nadat we een tijdje via de snelweg gereden hebben, steken we opnieuw de staatsgrens over: “Welcome to California” lezen we. De eerste 2 uur hebben we voornamelijk kilometers gemaakt, maar bij het plaatsje Blythe verlaten we highway 10 en nemen we de “scenic route”. 

Onmiddellijk bij het verlaten van de snelweg zien we de Colorado River aan onze rechterzijde liggen. Deze kronkelt mee door het landschap, en gedurende enkele kilometers kruisen onze wegen elkaar een paar keer. Deze regio blijkt een populair kampeergebied te zijn, want her en der komen we campings tegen langs deze schitterende, helderblauwe rivier. Overal zie je mensen op de jetski of in bootjes,  Super! 

Bij Vidal gaat het linksaf, en gaan we highway 62 op. Bij “highway” denk je aan een snelweg, maar in dit geval is het gewoon 1 lange rechte weg, dwars door de woestijn, gedurende 200km. Klinkt saai hé? Maar dat is het allesbehalve! 

Ten eerste rijden parallel met een spoorweglijn, en in de berm van deze spoorweg hebben voorbijgangers hun boodschap of groet achtergelaten voor…. ons! En voor al die duizenden mensen die op road trip zijn door dit fantastische landschap! Allerhande namen, tekens en liefdesboodschappen zijn in de spoorwegberm achtergelaten, gecreëerd met de typisch zwarte stenen, en de oude, achtergebleven spoorwegbalken. KI-LO-ME-TERS boodschappen! Je geraakt niet uitgekeken!

Links en rechts gaat het landschap gewoon door: een oneindige vlakte met dorre struikjes die proberen te overleven in deze barre omstandigheden. En recht voor ons, maakt Highway 62 een rechte lijn tot aan de horizon.

En dan, plots, ……… “Huh?……Wat zag ik nou net??……. Heb ik last van een Fata Morgana of zo???……” “Corne, effe omkeren! Ik zag net een boom met schoenen erin!”……. Corne bekijkt me alsof ik net gezegd heb dat ik een boom zag met schoenen er in, maar keert geduldig de auto….. En ja hoor: daar staat ie! EEN BOOM MET SCHOENEN ER IN! Een superleuk, uniek idee, ooit begonnen met 1 schoen, maar nu een eerbetoon aan alle reizigers die hier passeren…

En alsof dat nog niet genoeg is, komen we bij de afslag van Iron Mountain nog een “monument” tegen:   Een meters-hoge paal wijst je de richting aan van tientallen plekjes waar je nog nooit van gehoord hebt! Een ludieke manier om je de weg te wijzen in deze uitgestrekte woestijn! Supertof!

Corne heeft onze route naar Palm Desert zo uitgestippeld, dat we via Joshua Tree National Park rijden. Dit Nationale park heeft z’n naam te danken aan deze typische bomen, en hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe meer van dit soort bomen we zien verschijnen. Ze houden mijns inziens een beetje midden tussen een palmboom en een cactus, met hun scherpe, uitstekende bladeren. En de naam “Johua Tree”, die hebben de eerste Mormoonse ondekkingsreizigers hem gegeven: de boom leek in hun ogen sterk op de profeet Joshua, die met z’n armen naar de hemel reikt. Yep, met een beetje verbeelding ben ik mee in dit verhaal….

We rijden het Park in via de noordingang, en we zijn onmiddellijk onder de indruk! Want behalve de ontelbare Joshua Tree’s zijn hier ook immense rotsformaties te zien! De enorme rotsblokken liggen “opeengestapeld” en vormen de meest indrukwekkende bergen! En zoals elk zichzelf respecterend park, hebben de rotsen ook hun eigen namen. We houden halt bij “Skull Rock” en zien onmiddellijk waar deze rotspartij haar naam aan te danken heeft: een enorm rotsblok heeft de uitgesproken vorm van een doodshoofd! Spooky! 

Wanneer we onze weg verderzetten zien we een wegwijzer naar “Keys View”. Geen idee wat het is, maar we zijn op ontdekkingstocht hé, dus hupsakee, linksaf, en de bergen in… We rijden steeds hoger de bergen in, en zien in de verte enkele auto’s geparkeerd staan. We parkeren onze auto, en vervolgen de laatste meters te voet. Want om te kunnen genieten van Keys View, moeten we nog effe de laatste metertjes via een trap omhoog. En daar is het dan: een van de mooiste uitzichten van het Joshua Tree park! We staan “on top of the world” met een fenomenaal uitzicht! Prachtig!

We vervolgen onze weg, en na de nodige pitstops verlaten we en uurtje later het park via de West-kant. 

Nog een mooie afsluiter van deze middag: een frisse Budweiser in de enige echte Johua Tree Saloon die zich nét buiten het park bevindt… Proost!

Tijd om onze weg te vervolgen. Het is nog een uurtje rijden tot aan ons hotel in Desert Palm, en volgens de navigatie zullen we er rond 17u aankomen. Mooie tijd.

Onze route leidt ons opnieuw door de bergen, met, (I know, ik val in herhaling) de mooiste landschappen en vergezichten! Een van die indrukwekkende uitzichten is het windmolenpark nabij Palm Springs. In totaal staan er ruim 3400 windmolens van verschillende hoogtes en modellen. De windmolens voorzien heel Palm Springs van stroom, en wat overblijft wordt naar Las Vegas getransporteerd. (Juist, daar kunnen ze wel wat extra stroom gebruiken)

Onze navigatie heeft ons opnieuw niet in de steek gelaten: klokslag 17u arriveren we bij ons hotel. We hadden dit hotel reeds thuis gereserveerd omdat het er zo geweldig uitzag: een mooi, groot domein, met allemaal kleinere gebouwen, 4 zwembaden, gelegen langs de golfbaan, met prachtig uitzicht op de bergen. Meer moet dat niet zijn… En wanneer we onze kamer betreden, zijn we flabbergasted: een heus appartement, met keuken, woonkamer, badkamer, slaapkamer en terras zal onze verblijfplaats worden voor de komende 2 dagen! In tegenstelling tot onze vorige rondreis, doen we het deze keer een beetje rustig aan. Geen 15 hotels in evenveel dagen, maar een beetje relaxen tussendoor. We zijn uiteindelijk met vakantie hé… 

Dus vanavond nog effe het zwembad opzoeken, hapje eten, en beentjes omhoog… Vermoeiend hoor, vakantie…